Επίκαιρο το θέμα της αρρώστιας. Πάντοτε επίκαιρο.
Επίκαιρο, γιατί κάθε μέρα υπάρχουν άρρωστοι.
Άρρωστοι στα σπίτια. Άρρωστοι στις Κλινικές. Άρρωστοι στα Νοσοκομεία. Και όχι μόνο φτωχοί, αλλά και πλούσιοι.
Όχι μόνο μικροί, αλλά και μεγάλοι. Όχι μόνο αμόρφωτοι, αλλά και μορφωμένοι. Από όλες τις τάξεις. Όλοι αρρωσταίνουν. Όλοι. Όλος ο κόσμος. Γιατί όμως; Μεγάλο το θέμα.
Αλλά λακωνικά θα γράψουμε και πάλι. Με λίγα λόγια. Έτσι, όπως πάντα. Και όσο μπορούμε απλά και καταληπτά.
Γιατί αρρωσταίνουμε;
Επειδή αμαρτάνουμε. Αυτό λέει η Αγία Γραφή.
Λέει: «Ο αμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυτόν εμπέσοι εις χείρας ιατρού» (Σοφ. Σειράχ 38, 15).
Όποιος αμαρτάνει, θα αρρωστήσει και θα πέσει στα χέρια που προέρχονται από τις αμαρτίες. Πολλές. Όχι όμως όλες. Αυτό παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος.
Γράφει: «Πάντα τα νοσήματα εξ αμαρτημάτων; Ου πάντα μεν, αλλά τα πλείονα».
Στην περίπτωση αυτή το φάρμακο το ξέρουμε.
Το είπε ο Κύριος στον παραλυτικό της Βηδεσδά. Θυμηθείτε τα λόγια του: «Ίδε υγιής γέγονας μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιωαν. ε, 14).
Άρρωστοι, που γίνατε καλά, μη ξαναμαρτάνετε, για να μη σας συμβούν χειρότερα.
Σας το λέει ο Χριστός. Ακούστε τη φωνή του.
Γιατί αρρωσταίνουμε; Για να θυμόμαστε το Θεό.
Κάποιος πήγε να επισκεφθεί έναν άρρωστο. Ο επισκέπτης εξέφρασε όλη του τη συμπάθεια και τη λύπη για την αρρώστια του.
Αλλά ο άρρωστος του είπε κάτι που του έκανε εντύπωση και που το θυμόταν σε όλη του τη ζωή.
Είπε ο άρρωστος στον επισκέπτη του: «Ξέρεις γιατί ο Θεός μας αφήνει, πολλές φορές, να πέσουμε στην πλάτη; Για να κοιτάξουμε λίγο και προς τα άνω!…».
Έτσι είναι. Στην ανάγκη, στην αρρώστια, θυμόμαστε το Θεό.
Ο Δαβίδ έλεγε συχνά: «Εν ημέρα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα» (Ψαλμ. 76,3). Στη θλίψη μου θυμήθηκα και ζήτησα το Θεό.
Γιατί αρρωσταίνουμε; Για να μετανοούμε.
Η θύμηση του Θεού συντελεί, σχεδόν πάντοτε, στη μετάνοια.
Οι περισσότεροι άρρωστοι, μαζί με τη θεραπεία τους, μετανοούν για τις αμαρτίες τους και γίνονται άλλοι άνθρωποι. Καλύτεροι.
Ένας νέος, από το Σανατόριο, στο οποίο νοσηλευόταν, έγραψε: «Εδώ, ανάμεσα στα πονεμένα πρόσωπα των συνανθρώπων μου, την πρώτη ημέρα κατάλαβα τη ματαιότητα του πλούτου. Τη δεύτερη η καρδιά μου μαλάκωσε κι απαλλάχτηκα απ’ τον σκληρό εγωισμό. Την τρίτη έκλαψα. Την τέταρτη μετάνιωσα και σήμερα προσευχήθηκα θερμά».
Μια γυναίκα ομολόγησε το εξής: «Στον καιρό της αρρώστιας μου, ξαπλωμένη στο κρεββάτι του πόνου, διάβασα πρώτη φορά το Ευαγγέλιο… Ζούσα στο σκοτάδι κι είδα το φως. Τα θέλγητρα που απόλαυσα ως τώρα είναι μηδέν μπροστά στις χαρές της καθαρής ζωής».
Κι ένας εργάτης, μακριά από το σπίτι του, ύστερα από μια αρρώστια, έγραψε στο γράμμα, που έστειλε στη γυναίκα του και στα παιδιά του: «Γυναίκα μου και παιδιά μου, με την αρρώστια έκοψα τα βαρειά ελαττώματά μου, δεν πίνω πια κρασί και δεν βλαστημώ, μα ούτε γυρίζω αργά τις νύχτες. Σας αγαπώ και σας σκέπτομαι κάθε στιγμή. Παρακαλείτε το Θεό να σωθώ και να γυρίσω πάλι κοντά σας».
Ας το ξαναπούμε οι αρρώστιες φέρνουν τον άρρωστο, τις περισσότερες φορές, κοντά στο Θεό.
Γιατί αρρωσταίνουμε; Για να ταπεινωνόμαστε.
Ο Θεός μας θέλει ταπεινούς. «Μισητή έναντι Κυρίου υπερηφάνια» (Σοφ. Σειρ. 10, 7).
Και «δύναται ταπεινώσαι τους πορευομένους εν υπερηφανία» (Δαν. 4, 34).
Μπορεί να ταπεινώσει όλους τους υπερήφανους. Και μπορεί να το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και η αρρώστια. Ο ίδιος ο Απ. Παύλος, κάνοντας λόγο για κάποια αρρώστια, που την ονομάζει «σκόλοπα», και που δεν μπορούν να την προσδιορίσουν οι ερμηνευτές, ομολογεί ότι αυτόν τον «σκόλοπα» τον έδωσε ο Κύριος, για να μη υπερηφανεύεται.
Γραφεί: «Εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί… ίνα μη υπεραίρωμαι» (Β’ Κορ. ιβ, 7).
Κάτω από τα χτυπήματα της αρρώστιας όλοι σκύβουν το κεφάλι τους και ομολογούν τη μηδαμινότητά τους μπροστά στο Θεό.
Γιατί αρρωσταίνουμε; Για να δοκιμαζόμαστε.
Λέμε ότι πιστεύουμε και αγαπούμε το Θεό. Πως όμως θα φανεί αυτό; Μόνο μέσα στις δοκιμασίες. Και μια από τις δοκιμασίες είναι και η αρρώστια. Όποιος μέσα στην αρρώστια και στον πόνο του δεν γογγύζει και δεν παραπονείται κατά του Θεού, αλλά δέχεται σιωπηλά το σταυρό της δοκιμασίας αυτής, αυτός είναι πραγματικός χριστιανός. Μόνον αυτός. Οι άλλοι που γογγύζουν, δεν είναι. Και ας λένε ότι θέλουν. Όλοι οι άγιοι πέρασαν δοκιμασίες στη ζωή τους. Πολλές δοκιμασίες. «Ώσπερ δοκιμάζεται εν καμίνω άργυρος και χρυσός, ούτως εκλεκταί καρδίαι παρά Κυρίω» (Παρ. 17, 3).
Ποιο πρώτο και ποιο δεύτερο παράδειγμα να αναφέρουμε; Είναι τόσα πολλά. Όλοι οι άγιοι και μάρτυρες.
Μια ψυχή, λεπρή στο σώμα, μέχρι την τελευταία στιγμή, έλεγε: «Πεφιλημένε μου Εσταυρωμένε, γι’ αγάπη σου υποφέρω και θα τα υποφέρω όλα».
Κι άλλοτε έκανε τραγούδι τον πόνο και τραγουδούσε: «Ω, πόνε! Πόσο είσαι γλυκύς, όταν ο Ιησούς μας αφήνει να αισθανθούμε την παρουσία του!».
Γιατί αρρωσταίνουμε;Για να γινόμαστε συμπονετικοί.
Η αρρώστια, ο πόνος, μαλακώνει και την πιο σκληρή καρδιά. Άνθρωποι που πρώτα περνούσαν αδιάφοροι μπροστά από πονεμένους συνανθρώπους τους, ύστερα από κάποια τους αρρώστια, άλλαξαν διαγωγή.
Έγιναν καλοί Σαμαρείτες και σκύβουν πάνω τους με συμπόνια, όπως και εκείνος ο καλός Σαμαρείτης της Παραβολής, στον πληγωμένο οδοιπόρο.
Ο άρρωστος, μετά τη θεραπεία του, γίνεται συμπονετικός άνθρωπος. Κι αυτός είναι εκείνος που πιο πολύ σκέπτεται και επισκέπτεται τους αρρώστους. Αυτός που αρρώστησε και πόνεσε.
Γιατί αρρωσταίνουμε; Για να σκεπτόμαστε τον Ουρανό.
Αρρωσταίνουμε ακόμη για να σκεπτόμαστε, έτσι, περισσότερο τον Ουρανό. Εδώ στη γη είμαστε «ξένοι και παρεπίδημοι». Αυτό λέει ο Θεός με τον Απ. Πέτρο. Εδώ δεν έχουμε «μένουσαν πόλιν», όπως λέγει και ο Απ. Παύλος. Η πατρίδα μας η αιώνια είναι ο Ουρανός.
«Το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει». Τα συμφέροντά μας είναι στον Ουρανό. Συμπέρασμα: Λιγότερα ακίνητα στη γη. Λιγότερα λεφτά στις τράπεζες. Τα περισσότερα σε έργα αγάπης, φιλανθρωπίας και ιεραποστολής. Με τον τρόπο αυτό, μαζί με τη μετάνοια, λύνουμε το πρόβλημα του Ουρανού. Το σπουδαιότερο πρόβλημα.
Αγαπητοί αναγνώστες,
Γι’ αυτό αρρωσταίνουμε. Για τους λόγους που είπαμε. Σκεφθήτε πάνω στους λόγους αυτούς και βγάλτε τα ανάλογα συμπεράσματα. Συμπεράσματα που εύχομαι να σας οδηγήσουν στο Σωτήρα μας Χριστό.
Αρχιμ. Γ.Ι.Ρ.
Έκδοση Ορθοδόξου Ιεραποστολικής αδελφότητος «Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου