Η υπομονή σου «πολεμάει» για σένα... ~ Όσιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος έλεγε: «Η υπομονή στις ταπεινώσεις αγωνίζεται από μόνη της εναντίον των παθών για την απόκτηση της αγνότητας.

Όταν τα πάθη κατατροπώνονται, η ψυχή αποκτά αγνότητα. Και η αληθινή αγνότητα εφοδιάζει την ψυχή με παρρησία τον καιρό της προσευχής»...

Αφήστε τα Αντικαταθλιπτικά! Το Λιβάνι έχει Αποδεδειγμένα Αντικαταθλιπτικές Ιδιότητες!

Όλοι μας αγχωνόμαστε λιγάκι στην καθημερινότητά μας, ωστόσο αυτό που μετράει είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το άγχος, διότι το άγχος έχει σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία μας σε βάθος χρόνου.

Τα αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά φάρμακα λειτουργούν για μια σύντομη χρονική περίοδο, αλλά προκαλούν αρκετά προβλήματα στην υγεία μας, όπως νευρικότητα, μειωμένη λίμπιντο, ναυτία, αύξηση βάρους και αϋπνία.

Πόλεμος διαρκής

Όταν η ψυχή σου, είναι γεμάτη με ένα σωρό άσχημα πράγματα, πως περιμένεις να την βγάλεις καθαρή;

Πως περιμένεις να κάνεις σχέσεις, πως περιμένεις να χαρείς, πως περιμένεις να αντέξεις τις δυσκολίες της κάθε ημέρας;

Ένας Άναρχος και Άπειρος Θεός, επιμένει και ρωτά...

Ένας Άναρχος και Άπειρος Θεός, ταυτόχρονα και τέλειος Άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος Χριστός, επιμένει και ρωτά...

~ ''Σίμων Ιωνά, φιλείς Με;'' 

Ρωτά τον μαθητή Του Σίμωνα, τον ατελή, τον ασθενή, τον επαναστάτη, έναν ασήμαντο ψαρά της Γαλιλαίας, αν τον Αγαπά..!

Θεραπεία της θλίψης ~ Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Πώς φεύγει η ανασφάλεια, η απελπισία, η κατάθλιψη

Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ’ αυτά, βγάζουν τον άνθρωπο απ’ την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα.

Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνουν πολύ καλό. Σ’ εκείνο, όμως, που δίνω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες.

Πολλές φορές τις νύχτες έβλεπα τις ψυχές (Συγκλονιστικό)

Προ ετών, ένας νεαρός Ιερεύς διηγήθηκε τα εξής τρομερά:

«Η μητέρα μου, που δεν ήθελε ο γιός της να γίνει παπάς, στον τρίτο χρόνο από τη χειροτονία μου, πέθανε.

Στον θάνατό της, ως ιερεύς εγώ ο γιός της, δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία. Έκανα όσα είναι απαραίτητα και τίποτα περισσότερο απ’ αυτό.