Η ζωή πολλών Άγιων της εκκλησίας μας είναι συνυφασμένη με θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Στη συνέχεια θα σας αναφέρουμε ένα από αυτά.
Όταν ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ήταν μικρός πήγαινε μια μέρα με τον αδελφό του τον Βλάση σ’ ένα χωράφι τους. Για να φτάσουν όμως εκεί έπρεπε να περάσουν ένα χείμαρρο, τον Εβκάση που την ήμερα εκείνη ήταν πλημμυρισμένος.
Ο μικρός Θεόδωρος (ο Άγιος Αρσένιος) αψηφώντας τον κίνδυνο μπήκε μέσα στο χείμαρρο για να περάσει, απέναντι.
Ο αδελφός του ο Βλάσης έντρομος βλέπει τα ορμητικά νερά να παίρνουν μαζί τους και τον αδελφό του.Τότε κλαίγοντας παρακάλεσε τον Άγιο Γεώργιο να τον σώσει. Ξαφνικά βλέπει δίπλα του τον αδελφό του ο όποιος του είπε πώς ένας καβαλλάρης καλόγερος τον άρπαξε μέσα από τα νερά, τον έβαλε πάνω στο άλογο του και στη συνέχεια τον έβγαλε έξω. Από τότε ο Θεόδωρος έλεγε ότι θα γίνει κι αυτός καλόγερος.
Οι πατέρες της Ι. Μ. Ξενοφώντος Αγίου Όρους στους πολυπληθείς προσκυνητές της Μονής με ιερά συγκίνηση διηγούνται τα εξής: Στίς 23 Απριλίου ημέρα της εορτής του Αγίου στην Ι. Μ. γινόταν η καθιερωμένη μεγάλη αγρυπνία καί είχαν βγάλει για προσκύνηση το ιερό λείψανο του Αγίου Γεωργίου (τμήμα από το χέρι του) που φυλάσσεται στο μοναστήρι. Την ώρα του εσπερινού οι πατέρες διεπίστωσαν ότι όχι μόνον έβγαινε από το ιερό λείψανο λεπτή και πάντερπνη εύωδία καθώς και άγιον μυρο, αλλά είχε πάρει μορφή και σχήμα νωπής πληγής. Τότε διέκοψαν τον εσπερινό και διάβασαν την παράκληση του Αγίου.
Οι πατέρες της ίδιας μονής μας διηγήθηκαν και το εξής γεγονός: Πρίν από χρόνια, την ήμερα της εορτής του Αγίου, μάγειρας ήταν ο Γερο-Βαρλαάμ ο οποίος ήταν πολύ λυπημένος, διότι την ήμερα που πανηγύριζε το μοναστήρι αυτός δεν μπορούσε να πάει να εκκλησιασθεί. Σε μια στιγμή με αναστεναγμό λέγει: «Άγιε Γεώργιε, σήμερα που τιμάμε την μνήμη σου εγώ δεν μπορώ να ‘ρθώ κοντά σου, στην ακολουθία». Τότε άστραψε το μαγειρείο και παρουσιάζεται μπροστά του ο Άγιος Γεώργιος και του λέγει: «Μη στεναχωριέσαι Γερο-Βαρλαάμ, εδώ θα είμαι μαζί σου».
Οι πατέρες που ασκούνται στην Καλύβη μας έγραψαν: «…Τον αίσθανόμεθα δίπλα μας πάντα να μας περισκέπει, να μας διαφυλάττει, να μας προνοεί καί να μας τρέφει. Ούδεμίαν δυσκολίαν αντιμετωπίζουμε, διότι, αν και περνούμε κάποτε δυσβάστακτες περιστάσεις την τελευταία στιγμή προλαμβάνει ό «Αγιος καί ρύεται παντός κινδύνου καί ανάγκης. Οι προ ημών Πατέρες διηγούνται για την πρόνοιαν του Αγίου ότι κατά το σωτήριον έτος 1931 η 1932 δεν είχαν ψάρια να κάνουν την πανήγυριν. Την τελευταίαν στιγμήν παρουσιάζεται ψαράς, κρατώντας το πανέρι του γεμάτο ψάρια, που, αν και στο δρόμο του συνάντησε και άλλες καλύβες, εν τούτοις σ’ αυτήν την καλύβη κτύπησε και ρώτησε τους πατέρας αν θέλουν τα ψάρια, χωρίς να γνωρίζει ότι εόρταζε ο ναός της καλύβης. Αυτό το θαύμα το επιβεβαιώνει και ο έτι ζών γέρων Μακάριος από την καλύβην των Κυριλλαίων της Νέας Σκήτης».
Απέναντι, από την Ι. Μ. Αγίου Νικολάου Ανάπαυσα ψηλά σ’ έναν απότομο βράχο βρίσκεται ο ναΐσκος του Αγίου Γεωργίου του Μανδηλά (14ος αι.) που μπορεί να τον διακρίνουμε εύκολα από τα πολύχρωμα μανδήλια που κρεμούν οι κάτοικοι του Καστρακίου. Το παρακάτω θαΰμα του Αγίου έγινε αιτία να διασώζεται μέχρι σήμερα το έθιμο αυτό: Στά χρόνια της Τουρκοκρατίαςένας άγαρηνός πήγε καί έκοψε ξύλα από το δασύλλιο, που ήταν κάτω από την Μονή του Αγίου Γεωργίου. Μόλις έκοψε τα πρώτα ξύλα έπεσε κάτω καί δεν μπορούσε να σηκωθεί. Κατάλαβε ότι ο Άγιος τον τιμώρησε γιατί δεν σεβάστηκε την περιουσία από το «βακούφι». Τότε έταξε στον Άγιο τον ακριβό καί πολύτιμο φερετζέ της συζύγου του. Αμέσως έγινε το θαΰμα, σηκώθηκε και έτρεξε στο σπίτι του απ’ οπού έφερε το φερετζέ και τον κρέμασε στο μοναστήρι. Την πράξη του αυτή μιμήθηκαν και οι χριστιανοί της περιοχής και από τότε το έθιμο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Την ήμερα της εορτής του Αγίου θαρραλέοι νέοι ανεβαίνουν και κρεμούν μανδήλια στον σωζόμενο ναό.
Και στο μοναστήρι αυτό της Κύπρου, που τα τελευταία χρόνια άρχισε και πάλι να λειτουργεί σαν Μονή, γίνονται πολλά θαύματα. Από το περιοδικό «Όρθόδοξη Μαρτυρία» αντιγράφουμε ένα. «Ένα από τα παιδιά που ερχόντουσαν πάντα και μας βοηθούσαν ξεκίνησε ένα απόγευμα, ενώ κτιζόταν η Μονή, να έλθει να προσκυνήσει. Την ήμερα εκείνη έβρεξε παράκαιρα και το ευλογημένο το παιδί αντί να πάει κανονικά από το δρόμο και να στρίψει με το αυτοκίνητο του σκέφθηκε για συντομία να στρίψει μέσα από το χωράφι, οπότε το αυτοκίνητο του «έβόλησεν μέσα στα πηλά». Παρά τις προσπάθειες του το αυτοκίνητο δεν έβγαινε από τις λάσπες. Απελπισμένος άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε κάτω. Εκεί γύρω δεν βρισκόταν κανείς. Σκέφθηκε να επικαλεσθεί σε βοήθεια τον Άγιο Γεώργιο. Έκαμε μικρή προσευχή και μόλις μπήκε μέσα, με το πρώτο ξεκίνημα το αυτοκίνητο ξεκόλλησε από «τα πηλά» και έφθασε στη Μονή. Εισήλθε στην εκκλησία και γονάτισε ενώπιον της μεγάλης εικόνας του Αγίου για να τον ευχαριστήσει, οπόταν άκουσε έξω ποδοβολητά αλόγου, ωσάν κάποιος καβαλλάρης να έτρεχε στην αυλή. Σηκώνεται και κοιτάζει έξω, δεν υπήρχε κανείς. Αισθάνθηκε ρίγος και συγκίνηση, συνάμα καί φόβο πού παρά την άναξιότητά του,είχε αισθανθεί έντονη την παρουσία του Αγίου».
Στη συνέχεια σημειώνονται και τα παρακάτω: «Μία Κυριακή, όταν ελειτούργησε η Μονή, ήλθε από το Αύγόρου μία γυναίκα η οποία μας είπε ότι δεν γνώριζε καν την ύπαρξη αυτής της Μονής. Μια νύχτα ήλθε ο Άγιος Γεώργιος στον ύπνο της και της εξήγησε που είναι το μοναστήρι του, ότι είναι μετά τα Κελλία και ότι έχει τρεις μοναχούς και την προέτρεψε να το επισκεφθεί». Ο μακαριστός Γέροντας π. Ιάκωβος Τσαλίκης σε αδελφό της Μονής είχε πει: «Εκεί πού πάτε τώρα δεν έχει τίποτε,κάποτε είχε μοναστήρι το όποιον απέθανε καί θα κάνετε μια νεκρανάσταση, θάρχεται πολύς κόσμος και θα αναπαύεται». Αλλά και ο μακαριστός π. Παΐσιος είχε πει για το μοναστήρι αυτό: «Εκεί πού θα πάς έχει έναν, θα γίνετε δύο. θαρθει ακόμα ένας, θα γίνετε τρεις. Εσείς οι τρεις θα πάτε κάπου καί θα κάμετε μια βάση (πνευματική). Αυτές οι βάσεις θα διώξουν τις άλλες βάσεις. Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πνευματικό καί όχι πολιτικό και χρειάζονται πνευματικές αντιστάσεις».
Ναοί προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρα υπάρχουν και στην μαρτυρική Εκκλησία της Αλβανίας. Στο ιεραποστολικό Περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», τεύχος Απρίλιος -Ιούνιος του 1997, σελ. 357 ο π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης ανάμεσα στα αλλά γράφει και τα έξης: «… Δεν θα πρέπει να αποσιωπήσω την συγκινητική συνάντηση που είχα ένα βράδυ, στο σπίτι του παπα-Γιάννη Τρεμπίτσκα, στην Κοριτσά. Μια εβδομήντα περίπου χρονών γριούλα ήρθε και μας ανακοίνωσε το πρόβλημα της: – Πατέρες, βοηθήστε με να κτίσω την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο χωριό μου. – Γιαγιά, από πού είσαι, τί θρησκεία ακολουθείς και ποιος σου ζήτησε να κτίσεις εκκλησία; -Το χωριό μου ήταν ορθόδοξο μέχρι το 1910. Από τότε όλοι οι κάτοικοι εγίναμε μουσουλμάνοι. Τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου παραμένουν ακόμα στο κέντρο του χωριού μας. Τρεις φορές μέχρι τώρα ήλθε στον ύπνο μου ο Άγιος Γεώργιος και μου είπε: «Εσύ θα αναλάβεις να μου κάνεις την εκκλησία». – Καί πώς ξέρεις γιαγιά, ότι αυτός ήταν ο Άγιος Γεώργιος; Σηκώθηκε όρθια. Έβγαλε από την τσέπη της μια πλαστική είκονίτσα του Αγίου Γεωργίου και κάπως αντιδρώντας για την ερώτηση μου, μου είπε: – Καλά δεν ξέρω ποιος είναι ο Άγιος Γεώργιος; Να, αυτός είναι. Ας σημειωθεί εμφατικά ότι αυτή ήταν μουσουλμάνα…»
Κείμενο από το βιβλίο-Ο Άγιος Γεώργιος ο ΤροπαιοφόροςΓεωργίου Μηλίτση-διδασκάλου
Θαύματα στην Ι. Μ. Ξενοφώντος.
Οι πατέρες της Ι. Μ. Ξενοφώντος Αγίου Όρους στους πολυπληθείς προσκυνητές της Μονής με ιερά συγκίνηση διηγούνται τα εξής: Στίς 23 Απριλίου ημέρα της εορτής του Αγίου στην Ι. Μ. γινόταν η καθιερωμένη μεγάλη αγρυπνία καί είχαν βγάλει για προσκύνηση το ιερό λείψανο του Αγίου Γεωργίου (τμήμα από το χέρι του) που φυλάσσεται στο μοναστήρι. Την ώρα του εσπερινού οι πατέρες διεπίστωσαν ότι όχι μόνον έβγαινε από το ιερό λείψανο λεπτή και πάντερπνη εύωδία καθώς και άγιον μυρο, αλλά είχε πάρει μορφή και σχήμα νωπής πληγής. Τότε διέκοψαν τον εσπερινό και διάβασαν την παράκληση του Αγίου.
Οι πατέρες της ίδιας μονής μας διηγήθηκαν και το εξής γεγονός: Πρίν από χρόνια, την ήμερα της εορτής του Αγίου, μάγειρας ήταν ο Γερο-Βαρλαάμ ο οποίος ήταν πολύ λυπημένος, διότι την ήμερα που πανηγύριζε το μοναστήρι αυτός δεν μπορούσε να πάει να εκκλησιασθεί. Σε μια στιγμή με αναστεναγμό λέγει: «Άγιε Γεώργιε, σήμερα που τιμάμε την μνήμη σου εγώ δεν μπορώ να ‘ρθώ κοντά σου, στην ακολουθία». Τότε άστραψε το μαγειρείο και παρουσιάζεται μπροστά του ο Άγιος Γεώργιος και του λέγει: «Μη στεναχωριέσαι Γερο-Βαρλαάμ, εδώ θα είμαι μαζί σου».
Ιερά Καλύβη Αγίου Γεωργίου Νέας Σκήτης.
Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου του Μανδηλά (Αγίων Μετεώρων).
Απέναντι, από την Ι. Μ. Αγίου Νικολάου Ανάπαυσα ψηλά σ’ έναν απότομο βράχο βρίσκεται ο ναΐσκος του Αγίου Γεωργίου του Μανδηλά (14ος αι.) που μπορεί να τον διακρίνουμε εύκολα από τα πολύχρωμα μανδήλια που κρεμούν οι κάτοικοι του Καστρακίου. Το παρακάτω θαΰμα του Αγίου έγινε αιτία να διασώζεται μέχρι σήμερα το έθιμο αυτό: Στά χρόνια της Τουρκοκρατίαςένας άγαρηνός πήγε καί έκοψε ξύλα από το δασύλλιο, που ήταν κάτω από την Μονή του Αγίου Γεωργίου. Μόλις έκοψε τα πρώτα ξύλα έπεσε κάτω καί δεν μπορούσε να σηκωθεί. Κατάλαβε ότι ο Άγιος τον τιμώρησε γιατί δεν σεβάστηκε την περιουσία από το «βακούφι». Τότε έταξε στον Άγιο τον ακριβό καί πολύτιμο φερετζέ της συζύγου του. Αμέσως έγινε το θαΰμα, σηκώθηκε και έτρεξε στο σπίτι του απ’ οπού έφερε το φερετζέ και τον κρέμασε στο μοναστήρι. Την πράξη του αυτή μιμήθηκαν και οι χριστιανοί της περιοχής και από τότε το έθιμο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Την ήμερα της εορτής του Αγίου θαρραλέοι νέοι ανεβαίνουν και κρεμούν μανδήλια στον σωζόμενο ναό.
Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου.
Και στο μοναστήρι αυτό της Κύπρου, που τα τελευταία χρόνια άρχισε και πάλι να λειτουργεί σαν Μονή, γίνονται πολλά θαύματα. Από το περιοδικό «Όρθόδοξη Μαρτυρία» αντιγράφουμε ένα. «Ένα από τα παιδιά που ερχόντουσαν πάντα και μας βοηθούσαν ξεκίνησε ένα απόγευμα, ενώ κτιζόταν η Μονή, να έλθει να προσκυνήσει. Την ήμερα εκείνη έβρεξε παράκαιρα και το ευλογημένο το παιδί αντί να πάει κανονικά από το δρόμο και να στρίψει με το αυτοκίνητο του σκέφθηκε για συντομία να στρίψει μέσα από το χωράφι, οπότε το αυτοκίνητο του «έβόλησεν μέσα στα πηλά». Παρά τις προσπάθειες του το αυτοκίνητο δεν έβγαινε από τις λάσπες. Απελπισμένος άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε κάτω. Εκεί γύρω δεν βρισκόταν κανείς. Σκέφθηκε να επικαλεσθεί σε βοήθεια τον Άγιο Γεώργιο. Έκαμε μικρή προσευχή και μόλις μπήκε μέσα, με το πρώτο ξεκίνημα το αυτοκίνητο ξεκόλλησε από «τα πηλά» και έφθασε στη Μονή. Εισήλθε στην εκκλησία και γονάτισε ενώπιον της μεγάλης εικόνας του Αγίου για να τον ευχαριστήσει, οπόταν άκουσε έξω ποδοβολητά αλόγου, ωσάν κάποιος καβαλλάρης να έτρεχε στην αυλή. Σηκώνεται και κοιτάζει έξω, δεν υπήρχε κανείς. Αισθάνθηκε ρίγος και συγκίνηση, συνάμα καί φόβο πού παρά την άναξιότητά του,είχε αισθανθεί έντονη την παρουσία του Αγίου».
Στη συνέχεια σημειώνονται και τα παρακάτω: «Μία Κυριακή, όταν ελειτούργησε η Μονή, ήλθε από το Αύγόρου μία γυναίκα η οποία μας είπε ότι δεν γνώριζε καν την ύπαρξη αυτής της Μονής. Μια νύχτα ήλθε ο Άγιος Γεώργιος στον ύπνο της και της εξήγησε που είναι το μοναστήρι του, ότι είναι μετά τα Κελλία και ότι έχει τρεις μοναχούς και την προέτρεψε να το επισκεφθεί». Ο μακαριστός Γέροντας π. Ιάκωβος Τσαλίκης σε αδελφό της Μονής είχε πει: «Εκεί πού πάτε τώρα δεν έχει τίποτε,κάποτε είχε μοναστήρι το όποιον απέθανε καί θα κάνετε μια νεκρανάσταση, θάρχεται πολύς κόσμος και θα αναπαύεται». Αλλά και ο μακαριστός π. Παΐσιος είχε πει για το μοναστήρι αυτό: «Εκεί πού θα πάς έχει έναν, θα γίνετε δύο. θαρθει ακόμα ένας, θα γίνετε τρεις. Εσείς οι τρεις θα πάτε κάπου καί θα κάμετε μια βάση (πνευματική). Αυτές οι βάσεις θα διώξουν τις άλλες βάσεις. Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πνευματικό καί όχι πολιτικό και χρειάζονται πνευματικές αντιστάσεις».
Στην Αλβανία.
Ναοί προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρα υπάρχουν και στην μαρτυρική Εκκλησία της Αλβανίας. Στο ιεραποστολικό Περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», τεύχος Απρίλιος -Ιούνιος του 1997, σελ. 357 ο π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης ανάμεσα στα αλλά γράφει και τα έξης: «… Δεν θα πρέπει να αποσιωπήσω την συγκινητική συνάντηση που είχα ένα βράδυ, στο σπίτι του παπα-Γιάννη Τρεμπίτσκα, στην Κοριτσά. Μια εβδομήντα περίπου χρονών γριούλα ήρθε και μας ανακοίνωσε το πρόβλημα της: – Πατέρες, βοηθήστε με να κτίσω την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο χωριό μου. – Γιαγιά, από πού είσαι, τί θρησκεία ακολουθείς και ποιος σου ζήτησε να κτίσεις εκκλησία; -Το χωριό μου ήταν ορθόδοξο μέχρι το 1910. Από τότε όλοι οι κάτοικοι εγίναμε μουσουλμάνοι. Τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου παραμένουν ακόμα στο κέντρο του χωριού μας. Τρεις φορές μέχρι τώρα ήλθε στον ύπνο μου ο Άγιος Γεώργιος και μου είπε: «Εσύ θα αναλάβεις να μου κάνεις την εκκλησία». – Καί πώς ξέρεις γιαγιά, ότι αυτός ήταν ο Άγιος Γεώργιος; Σηκώθηκε όρθια. Έβγαλε από την τσέπη της μια πλαστική είκονίτσα του Αγίου Γεωργίου και κάπως αντιδρώντας για την ερώτηση μου, μου είπε: – Καλά δεν ξέρω ποιος είναι ο Άγιος Γεώργιος; Να, αυτός είναι. Ας σημειωθεί εμφατικά ότι αυτή ήταν μουσουλμάνα…»
Κείμενο από το βιβλίο-Ο Άγιος Γεώργιος ο ΤροπαιοφόροςΓεωργίου Μηλίτση-διδασκάλου
