Απόσπασμα από ομιλία του π. Σάββα του Αγιορείτου.
.... Ἡ μεγάλη τέχνη τώρα πιά εἶναι; Νά βοηθήσεις τό παιδί νά πειστεῖ, ὥστε ἐλεύθερα νά κάνει τό καλό. Αὐτο εἶναι τό ζητούμενο καί ἡ δυσκολία:
ἔχουμε τίποτε καί δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε.
Αὐτά πρέπει νά τά διδάξει, νά τά ἐμπνεύσει ὁ γονιός στό παιδί· καί ἡ διδαχή βεβαίως θέλει χρόνο, θέλει καί πνεῦμα, θέλει ζωτικότητα. Θέλει ἐνέργεια νά καταναλώσεις γιά νά τό δώσεις αὐτό στό παιδί νά τό καταλάβει, θέλει προπάντων πολύ προσευχή καί φυσικά πρῶτα νά τό ἔχεις βιώσει ἐσύ αὐτό πού διδάσκεις...
Ὅταν τό καταλάβει τό παιδί καί τό κάνει ἐλεύθερα, μετά δέν θά τ’ ἀφήσει ποτέ στήν ζωή του. Ποτέ δέν θά ἀφήσει πιά τήν Ἐκκλησία.
Πολλοί γονεῖς μοῦ λένε:«Πήγαινε τό παιδί μου πάτερ, μέχρι τά δεκαοχτώ, μετά σταμάτησε. Οὔτε Ἐκκλησία, οὔτε ἐξομολόγηση οὔτε τίποτα».
-Γιατί; Γιατί δέν εἶχε πειστεῖ, γιά τό ἀπαραίτητο τοῦ πράγματος. Πηγαινέ ἀναγκαστικά, διότι δέν μποροῦσε νά κάνει διαφορετικά.
Μόνο ὅταν τά παιδιά μιμηθοῦν ἐλεύθερα τό ὑπόδειγμα τῶν γονέων τους, μποροῦν νά ὠφεληθοῦν ἀπό τήν ἀρετή τους.
Πολλές φορές οἱ γονεῖς θέλουν νά κάνουν τά παιδιά φωτο-αντίγραφά τους. Καί τά πιέζουνε νά μιμηθοῦνε τή δική τους συ-μπεριφορά. Θέλουν νά τά κάνουνε φωτοκόπιες τους. Ἀλλά αὐτό δέν εἶναι σωστό. Θά πρέπει τό παιδί νά βλέπει τήν ἀρετή στό πρόσωπο τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας καί νά τά ἀντιγράφει ἐλεύθερα. Νά μιμηθεῖ ἐλεύθερα τήν ἀρετή, πού βλέπει καί ὄχι ἀναγκαστικά.
Ἔλεγε ὁ πατήρ Πορφύριος σχετικά μέ τό πῶς θά παρακινήσει ὁ γονιός τά παιδιά γιά νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία: «Θά ξυπνήσει τό πρωί ὁ πατέρας καί θά πεῖ: παιδιά ἐγώ πάω στήν Ἐκκλησία. Ὅποτε θέλετε καί ἐσεῖς ἐλᾶτε».
Βέβαια ἐδῶ θέλει μία διάκριση:
-Σέ ποιά ἡλικία θά τό πεῖς αὐτό;
-Στά μωρά καί στά πολύ μικρά παιδιά βεβαίως, δέν μπορεῖς νά τό πεῖς. Ἐκεῖνα θά τά πάρεις μαζί σου. Ἀπό κάποια ἡλικία καί μετά, στούς ἐφήβους γιά παράδειγμα καί στούς μεγαλύτερους θά πρέπει νά ὀμιλήσεις ἔτσι. Τότε πού ἀρχίζει καί ξυπνάει τό αἴτημα γιά ἐλευθερία καί αὐτονόμηση, θά πρέπει νά μιλήσουμε μέ τόν τρόπο πού διδάσκει ὁ π. Πορφύριος. Πρίν ἀπό αὐτή τήν ἡλικία θά πρέπει ὁ γονιός νά «ἐπιβάλλει», πάλι μέ τόν γλυκό τρόπο καί τήν πειθώ, τόν Ἐκκλησιασμό καί τά τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς. Γιατί τό μικρό παιδάκι εἶναι ἀκόμα σάν τό δεντράκι τό νεοφύτευτο, τό ὁποῖο χρειάζεται ἕνα στήριγμα, ἀπαιτεῖ καί λίγο δέσιμο, καί λίγο περιορισμό, γιά νά μήν τό σπάσει ὁ ἀέρας. Μετά ὅμως θά πρέπει νά τό ἐλευθερώσεις, νά τό ἀφήσεις νά προχωρήσει ἄνετα, ἐλεύθερα, πρός τά πάνω, πρός τόν Θεό.
.... Ἡ μεγάλη τέχνη τώρα πιά εἶναι; Νά βοηθήσεις τό παιδί νά πειστεῖ, ὥστε ἐλεύθερα νά κάνει τό καλό. Αὐτο εἶναι τό ζητούμενο καί ἡ δυσκολία:
ἔχουμε τίποτε καί δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε.
Πρέπει νά καταλάβει ἡ ψυχούλα του ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ζήσει χωρίς τόν Χριστό, χωρίς τήν Θεία Χάρη, πού πηγάζει ἀπό τήν Θεία Λειτουργία.
Αὐτά πρέπει νά τά διδάξει, νά τά ἐμπνεύσει ὁ γονιός στό παιδί· καί ἡ διδαχή βεβαίως θέλει χρόνο, θέλει καί πνεῦμα, θέλει ζωτικότητα. Θέλει ἐνέργεια νά καταναλώσεις γιά νά τό δώσεις αὐτό στό παιδί νά τό καταλάβει, θέλει προπάντων πολύ προσευχή καί φυσικά πρῶτα νά τό ἔχεις βιώσει ἐσύ αὐτό πού διδάσκεις...
Ὅταν τό καταλάβει τό παιδί καί τό κάνει ἐλεύθερα, μετά δέν θά τ’ ἀφήσει ποτέ στήν ζωή του. Ποτέ δέν θά ἀφήσει πιά τήν Ἐκκλησία.
Πολλοί γονεῖς μοῦ λένε:«Πήγαινε τό παιδί μου πάτερ, μέχρι τά δεκαοχτώ, μετά σταμάτησε. Οὔτε Ἐκκλησία, οὔτε ἐξομολόγηση οὔτε τίποτα».
-Γιατί; Γιατί δέν εἶχε πειστεῖ, γιά τό ἀπαραίτητο τοῦ πράγματος. Πηγαινέ ἀναγκαστικά, διότι δέν μποροῦσε νά κάνει διαφορετικά.
Μόνο ὅταν τά παιδιά μιμηθοῦν ἐλεύθερα τό ὑπόδειγμα τῶν γονέων τους, μποροῦν νά ὠφεληθοῦν ἀπό τήν ἀρετή τους.
Πολλές φορές οἱ γονεῖς θέλουν νά κάνουν τά παιδιά φωτο-αντίγραφά τους. Καί τά πιέζουνε νά μιμηθοῦνε τή δική τους συ-μπεριφορά. Θέλουν νά τά κάνουνε φωτοκόπιες τους. Ἀλλά αὐτό δέν εἶναι σωστό. Θά πρέπει τό παιδί νά βλέπει τήν ἀρετή στό πρόσωπο τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας καί νά τά ἀντιγράφει ἐλεύθερα. Νά μιμηθεῖ ἐλεύθερα τήν ἀρετή, πού βλέπει καί ὄχι ἀναγκαστικά.
Ἔλεγε ὁ πατήρ Πορφύριος σχετικά μέ τό πῶς θά παρακινήσει ὁ γονιός τά παιδιά γιά νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία: «Θά ξυπνήσει τό πρωί ὁ πατέρας καί θά πεῖ: παιδιά ἐγώ πάω στήν Ἐκκλησία. Ὅποτε θέλετε καί ἐσεῖς ἐλᾶτε».
Βέβαια ἐδῶ θέλει μία διάκριση:
-Σέ ποιά ἡλικία θά τό πεῖς αὐτό;
-Στά μωρά καί στά πολύ μικρά παιδιά βεβαίως, δέν μπορεῖς νά τό πεῖς. Ἐκεῖνα θά τά πάρεις μαζί σου. Ἀπό κάποια ἡλικία καί μετά, στούς ἐφήβους γιά παράδειγμα καί στούς μεγαλύτερους θά πρέπει νά ὀμιλήσεις ἔτσι. Τότε πού ἀρχίζει καί ξυπνάει τό αἴτημα γιά ἐλευθερία καί αὐτονόμηση, θά πρέπει νά μιλήσουμε μέ τόν τρόπο πού διδάσκει ὁ π. Πορφύριος. Πρίν ἀπό αὐτή τήν ἡλικία θά πρέπει ὁ γονιός νά «ἐπιβάλλει», πάλι μέ τόν γλυκό τρόπο καί τήν πειθώ, τόν Ἐκκλησιασμό καί τά τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς. Γιατί τό μικρό παιδάκι εἶναι ἀκόμα σάν τό δεντράκι τό νεοφύτευτο, τό ὁποῖο χρειάζεται ἕνα στήριγμα, ἀπαιτεῖ καί λίγο δέσιμο, καί λίγο περιορισμό, γιά νά μήν τό σπάσει ὁ ἀέρας. Μετά ὅμως θά πρέπει νά τό ἐλευθερώσεις, νά τό ἀφήσεις νά προχωρήσει ἄνετα, ἐλεύθερα, πρός τά πάνω, πρός τόν Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου