Ευαγγέλιο: Ματθ. Δ΄18-23 «Δεύτε οπίσω μου»
Την κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου, μας περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, ενώ ψαρεύουν στη λίμνη της Γαλιλαίας, δέχονται την επίσημη πρόσκληση του Κυρίου να Τον ακολουθήσουν με το «Δεύτε οπίσω μου».
Η στιγμή είναι μεγάλη και συγκλονιστική, όχι μόνο για τους τέσσερις, αλλά και για την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Γιατί κανένα πρόσωπο και κανένα πράγμα δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό, που να μην έχει το σκοπό της ύπαρξής του, το μικρό ή και το μεγάλο προορισμό του.
Υπάρχει η γη, για να ζούμε σ’ αυτή όλοι οι άνθρωποι και όλα τα όντα της γης. Υπάρχει ο ήλιος για να φωτίζει, να ζωογονεί, να θερμαίνει τη γη, για να μπορεί αυτή να αποβαίνει εξαίρετο κατοικητήριο του ανθρώπου.
Υπάρχει ο αέρας, το νερό, όλα τα αγαθά της γης, για να μας τροφοδοτούν και να μας συντηρούν. Και γεννιέται το ερώτημα: Κι εμείς γιατί υπάρχουμε; Για να ζούμε μόνο τα λίγα και βασανισμένα χρόνια της επίγειας ζωής μας; Αλλοίμονο, αν ήταν τόσο επιπόλαιος ο επίγειος σκοπός της ζωής μας.
Αντίθετα, ο επί γης προορισμός της ζωής μας είναι μέγιστος και Θείος και αυτό τον βρίσκει κανείς, ακολουθώντας μόνο τον Σωτήρα Χριστό. Ποιος όμως είναι ο επί γης προορισμός της ύπαρξης και ζωής μας; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι ο προορισμός μας είναι διπλός, δηλαδή και επίγειος και επουράνιος. Ας δούμε, λοιπόν, πρώτα ποιος είναι ο επίγειος προορισμός μας.
Πρώτος και κύριος προορισμός μας, εδώ σ’ αυτή την επίγεια ζωή, είναι να γίνουμε καλοί Χριστιανοί. Να μορφωθούμε σύμφωνα με το θέλημα και το υπόδειγμα του Χριστού. Να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός, ώστε Εκείνος να κυβερνά τη ζωή μας.
Γιατί, όπως είμαστε σήμερα, οι περισσότεροι είμαστε μόνο ονομαστικά και όχι ουσιαστικά χριστιανοί. Παρ’ όλο που είμαστε βαπτισμένοι και είμαστε πιστοί και φέρουμε όνομα χριστιανικό και σφραγίδα και ταυτότητα χριστιανική, η όλη βιωτή και πολιτεία μας, κάθε άλλο παρά χριστιανική είναι.
Αυτό που θέλει από εμάς ο Κύριος είναι να είμαστε άγιοι, άγιος ο βίος μας, άγια τα λόγια μας, τα έργα μας, όλη μας η συμπεριφορά και ζωή μας.
Ο Απόστολος Πέτρος, μας παρακινεί και μας λεει, ότι όλη μας η συμπεριφορά θα πρέπει να είναι άγια, όπως άγιος είναι και ο Θεός που μας κάλεσε. Θα πρέπει στη ζωή μας να είμαστε καλοί, τίμιοι, δίκαιοι, ευσεβείς, σώφρονες, καθαροί και όχι κακοί, αμαρτωλοί, άδικοι, άσωτοι, πονηροί, εμπαθείς.
Βέβαια, ο Θεός μεριμνά για τον καθένα μας. Γι αυτό και μας αφήνει επί της γης και παρατείνει τη ζωή μας και μας δίνει χρόνια και χρόνια, για να πετύχουμε τον ψηλό προορισμό μας, που είναι η επουράνια Βασιλεία Του.
Για να κερδίσουμε όμως την ουράνια Βασιλεία Του, θα πρέπει να τηρήσουμε κατά γράμμα τις εντολές Του. «Μακάριοι», μας λεει, «όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δική τους θα είναι η βασιλεία των Ουρανών».
«Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το πρόσωπο του Θεού». «Μακάριοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί θα ονομασθούν παιδιά του Θεού». (Ματθ. Ε΄3,8,9).
Ο Κύριος μας υπόσχεται πάντοτε την αιώνια ζωή και τη βασιλεία των ουρανών με το «Ελάτε, οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου, κληρονομείστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου». (Ματθ. ΚΕ΄, 34). Και μας βεβαιώνει ότι τότε, κατά την δευτέρα Του παρουσία, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, στη Βασιλεία του Πατέρα Του. (Ματθ. ΙΓ΄43).
Αυτός είναι, λοιπόν ο τελικός προορισμός μας και ο ύψιστος σκοπός της επίγειας ζωής μας. Ο Παράδεισος, η δόξα και η μακαριότητα του Θεού. Να γίνουμε δοξασμένοι, πανευτυχείς και μακάριοι, όπως είναι ο Κύριος και Θεός μας.
Για να πετύχουμε όμως το στόχο μας αυτό, όπως είπαμε και πιο πάνω, απαραίτητα θα πρέπει πρώτα να εκπληρωθεί ο επίγειος προορισμός μας, για να ακολουθήσει έπειτα και ο επουράνιος. Αλλά για να πραγματοποιηθεί ο επίγειος προορισμός μας, χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Θεού.
Γι’ αυτό κι Εκείνος μας καλεί και μας λεει: «Ακολουθήστε με, αν θέλετε να σώσετε τη ζωή σας, απαρνηθείτε τον κακό εαυτό σας και σηκώνετε κάθε μέρα τον σταυρό σας» (Λουκ. Θ΄23). Δηλαδή χρειάζεται ένας έντονος και διαρκής αγώνας και πρώτ’ απ’ όλα πίστη στον Ιησού Χριστό.
Η πίστη είναι η βάση, το θεμέλιο, η αφετηρία η δύναμη της αγιότητας και της χριστιανικής ζωής. Η πίστη ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο μόνος Σωτήρας και Λυτρωτής των αμαρτωλών ανθρώπων. Γι’ αυτό και ο Κύριος προτού ζητήσει την αγιότητα ζήτησε την πίστη.
Και μας καλεί με το «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο», με το ότι «όποιος πιστέψει και βαπτισθεί, θα σωθεί» (Μαρκ. Α΄, 15) και ότι «χωρίς πίστη, είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό». (Εβρ. ΙΑ΄ 6).
Η πίστη είναι η βάση, γιατί αν δεν πιστέψουμε κι αν δεν μετανοήσουμε, ούτε θα εξομολογηθούμε, ούτε προσευχή, ούτε ελεημοσύνη, ούτε αρετή, τίποτε μα τίποτε δεν θα κάνουμε. Πρέπει, λοιπόν, πρώτα να πιστέψουμε στον Χριστό, να του ζητήσουμε όλ’ αυτά, να του ζητήσουμε και τη βασιλεία Του, για να τα λάβουμε.
Το άλλο που πρέπει να προσέξουμε είναι η υπακοή στις άγιες εντολές Του. Πρώτα πίστη και έπειτα υπακοή. Πλήρης εφαρμογή και τήρηση των εντολών Του. Η πίστη είναι πιο εύκολη. Η υπακοή είναι δύσκολη. Εύκολα ανοίγουμε τ’ αυτιά μας και ακούμε τον Λόγο του Θεού.
Δύσκολα τον εφαρμόζουμε. Είναι ο κακός εαυτός μας, είναι ο κόσμος, είναι ο διάβολος με τους πειρασμούς του, που αντιδρούν κι έτσι με τα λόγια είμαστε χριστιανοί, με τα έργα όμως κάθε άλλο παρά χριστιανοί είμαστε.
Λοιπόν, δεν φτάνει η πίστη, απαραίτητη είναι η εφαρμογή ή μάλλον απαιτείται έμπρακτη πίστη, εφαρμοσμένη αρετή, πίστη και αρετή που να τη βεβαιώνουν τα έργα, τα καλά βέβαια έργα, ο ενάρετος βίος, πως είναι γνήσια, σωστή, πραγματική πίστη και αρετή.
Μη μένουμε, λοιπόν, μόνο στο ένα. Ας αποκτήσουμε και το άλλο, για να πετύχουμε τον ψηλό και Θείο προορισμό μας.
Αδελφοί μου! Έχουμε χρέος, να δώσουμε ότι μπορούμε ο καθένας μας για τον Χριστό. Και δύναμη και χαρίσματα και στην ανάγκη και αυτή ακόμα τη ζωή μας. Και πρέπει να ξέρουμε ότι όποιος δίνει στο Χριστό δεν δίνει, αλλά παίρνει.
Μέσα στη φοβερή κατάπτωση της εποχής μας, ο επανευαγγελισμός του λαού του Θεού, είναι ένα όραμα ζωής, αγάπης και θυσίας. Σήμερα που ο άνθρωπος κουράστηκε μέσα στη δίνη των ανέμων και της αποστασίας και μέσα στον καύσωνα της αμαρτίας, αρχίζει να αναζητεί εναγώνια το «ύδωρ το ζων» (Ιωαν. Δ΄11), τον Χριστό.
Θα είναι τρομερό, να έχουμε ένα τόσο μεγάλο και ένδοξο προορισμό, που κανένα όν δεν έχει επί της γης κι εμείς να αδιαφορούμε γι’ αυτό.
Ας προσέξουμε, λοιπόν, πολύ, ας μελετήσουμε το θέμα του ψηλού προορισμού μας και ας αγωνιστούμε για να το πετύχουμε. Η δόξα και η χαρά του ουρανού, μας περιμένει.
† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος – Μητροπολη Πάφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου