Εκοιμήθη προχθές το βράδυ σε ηλικία 87 ετών ο σεβάσμιος ιερέας π. Σταύρος Τζαγαράκης. Για τον παπά Σταύρο δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Όλη η κοινωνία του Ρεθύμνου γνωρίζει το θεάρεστο έργο που επετέλεσε ο μακαριστός ιερέας σε όλα αυτά τα χρόνια της διακονίας του.
Ο «σταυρός» με το τίμιο ξύλο που κατείχε, τον είχε κάνει γνωστό σε όλον τον ορθόδοξο κόσμο. Καθημερινά τα τελευταία χρόνια, που ο παπά Σταύρος δεν ιερουργούσε πλέον, στη φιλόξενη κατοικία του, στην οδό Καλλιρόης Παρέν Σιγανού, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες, η βεράντα έσφυζε από ζωή.
Πιστοί από όλα τα μέρη της Ελλάδας και όχι μόνο, επισκέπτονταν τον σεμνό ιερέα για να ζητήσουν τη δύναμη του Σταυρού του. Και αυτός, αγόγγυστα πάντα, με το χαμόγελο στα χείλη, είχε μια καλή κουβέντα για τον καθένα για να απαλύνει τον πόνο του.
Προσωπικά τον θυμάμαι μικρό παιδί στην ενορία των Περιβολίων. Στον μικρό σπηλαιώδη ναό του Αγίου Νικολάου αρχικά, πίσω από το παλιό Πανεπιστήμιο και αργότερα στον υπέρλαμπρο ναό των Αγίων Αναργύρων που ήταν δικό του όραμα και έργο.
Την άνοιξη του 2014, με αφορμή το Συνέδριο που οργάνωνε το 13ο Δημοτικό σχολείο που τότε υπηρετούσα ως Διευθυντής, με θέμα την ιστορία του Μασταμπά, τον συνάντησα στη βεράντα του σπιτιού του και μου μίλησε για την παλιά εκκλησία του Μασταμπά, για την εκκλησία της «Ρολόαινας» που τη δεκαετία του 1960-1970 υπηρέτησε εκεί ως εφημέριος.
Την εκκκλησία είχε ανεγείρει ο ιατρός Σταμάτης Ρολόγης με τη γυναίκα του Ελένη, το 1934, προς τιμήν της κόρης τους Μαρίας που είχε χαθεί σε ηλικία 11 ετών, το 1928, από μηνιγγίτιδα.
Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα από εκείνη τη συνέντευξη που μου παραχώρησε ο παπα Σταύρος και πώς κατέληξε ουσιαστικά η οικία του να βρίσκεται στο κέντρο του Ρεθύμνου κι όχι στον Μασταμπά… Το πλήρες άρθρο για την Παναγία της Ρολόαινας βρίσκεται στον τόμο των πρακτικών του Συνεδρίου: «Ο Μασταμπάς από το τότε μέχρι το σήμερα».
«Την εποχή εκείνη οι ιερείς ήταν άμισθοι και πληρώνονταν από τα «τυχερά» που τους έδιναν οι πιστοί. Η Ρολόαινα (η γυναίκα του ιατρού) ήταν πάντα γαλαντόμος με τους ιερείς. Πάντα, που ήταν απέναντι από την εκκλησία και έδινε στον παπά ένα φάκελο που μέσα είχε 100-150 δρχ. για τη λειτουργία.
Μια φορά, μετά το πέρας μιας ιδιωτικής λειτουργίας, δίνει στο παπά Σταύρο ένα πλακέ κουτί τσιγάρα «Άσσο φίλτρο κασετίνα». Παραξενεμένος αυτός, αφού δεν κάπνιζε, μπαίνει στο ιερό και το ανοίγει. Έκπληκτος βλέπει ότι μέσα υπήρχαν χρήματα! Τα μετράει και βλέπει ότι το ποσό ήταν υπέρογκο. 1250 δρχ! Στον καφέ που ακολούθησε ρωτάει τη Ρολόαινα αν έκανε λάθος.
Και αυτή του απαντάει: «Αυτά παιδί μου είναι τα λεφτά της κηδείας». Εκείνη την ημέρα ήταν τα «συναπαντήματα» της κόρης της και η υπέργηρη αρχόντισσα έδωσε στον ιερέα ποσό ίσο με τα χρήματα που της είχε κοστίσει η κηδεία της μικρής Μαρίας.
Ο «σταυρός» με το τίμιο ξύλο που κατείχε, τον είχε κάνει γνωστό σε όλον τον ορθόδοξο κόσμο. Καθημερινά τα τελευταία χρόνια, που ο παπά Σταύρος δεν ιερουργούσε πλέον, στη φιλόξενη κατοικία του, στην οδό Καλλιρόης Παρέν Σιγανού, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες, η βεράντα έσφυζε από ζωή.
Πιστοί από όλα τα μέρη της Ελλάδας και όχι μόνο, επισκέπτονταν τον σεμνό ιερέα για να ζητήσουν τη δύναμη του Σταυρού του. Και αυτός, αγόγγυστα πάντα, με το χαμόγελο στα χείλη, είχε μια καλή κουβέντα για τον καθένα για να απαλύνει τον πόνο του.
Προσωπικά τον θυμάμαι μικρό παιδί στην ενορία των Περιβολίων. Στον μικρό σπηλαιώδη ναό του Αγίου Νικολάου αρχικά, πίσω από το παλιό Πανεπιστήμιο και αργότερα στον υπέρλαμπρο ναό των Αγίων Αναργύρων που ήταν δικό του όραμα και έργο.
Την άνοιξη του 2014, με αφορμή το Συνέδριο που οργάνωνε το 13ο Δημοτικό σχολείο που τότε υπηρετούσα ως Διευθυντής, με θέμα την ιστορία του Μασταμπά, τον συνάντησα στη βεράντα του σπιτιού του και μου μίλησε για την παλιά εκκλησία του Μασταμπά, για την εκκλησία της «Ρολόαινας» που τη δεκαετία του 1960-1970 υπηρέτησε εκεί ως εφημέριος.
Η εκκλησία της Ρολόαινας λίγα χρόνια πριν την κατεδάφισή της και την ανέγερση του νέου ναού της Παναγίας του Μασταμπά.
Την εκκκλησία είχε ανεγείρει ο ιατρός Σταμάτης Ρολόγης με τη γυναίκα του Ελένη, το 1934, προς τιμήν της κόρης τους Μαρίας που είχε χαθεί σε ηλικία 11 ετών, το 1928, από μηνιγγίτιδα.
Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα από εκείνη τη συνέντευξη που μου παραχώρησε ο παπα Σταύρος και πώς κατέληξε ουσιαστικά η οικία του να βρίσκεται στο κέντρο του Ρεθύμνου κι όχι στον Μασταμπά… Το πλήρες άρθρο για την Παναγία της Ρολόαινας βρίσκεται στον τόμο των πρακτικών του Συνεδρίου: «Ο Μασταμπάς από το τότε μέχρι το σήμερα».
«Την εποχή εκείνη οι ιερείς ήταν άμισθοι και πληρώνονταν από τα «τυχερά» που τους έδιναν οι πιστοί. Η Ρολόαινα (η γυναίκα του ιατρού) ήταν πάντα γαλαντόμος με τους ιερείς. Πάντα, που ήταν απέναντι από την εκκλησία και έδινε στον παπά ένα φάκελο που μέσα είχε 100-150 δρχ. για τη λειτουργία.
Μια φορά, μετά το πέρας μιας ιδιωτικής λειτουργίας, δίνει στο παπά Σταύρο ένα πλακέ κουτί τσιγάρα «Άσσο φίλτρο κασετίνα». Παραξενεμένος αυτός, αφού δεν κάπνιζε, μπαίνει στο ιερό και το ανοίγει. Έκπληκτος βλέπει ότι μέσα υπήρχαν χρήματα! Τα μετράει και βλέπει ότι το ποσό ήταν υπέρογκο. 1250 δρχ! Στον καφέ που ακολούθησε ρωτάει τη Ρολόαινα αν έκανε λάθος.
Και αυτή του απαντάει: «Αυτά παιδί μου είναι τα λεφτά της κηδείας». Εκείνη την ημέρα ήταν τα «συναπαντήματα» της κόρης της και η υπέργηρη αρχόντισσα έδωσε στον ιερέα ποσό ίσο με τα χρήματα που της είχε κοστίσει η κηδεία της μικρής Μαρίας.
Γάμος στην εκκλησία της Ρολόαινας το 1960. Ο παπα Σταύρος σε νεαρή ηλικία ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του ναού.
Πολλές φορές, άνοιξη ή καλοκαίρι απογευματάκι, με τον πατέρα Κων/νο Αστρινάκη, που ο παπά Σταύρος ήταν φίλοι, συνήθιζαν να πηγαίνουν με τις πρεσβυτέρες τους και έκαναν «Παράκληση» στην μικρή εκκκλησία. Το συνδύαζαν με περίπατο, μιας και η περιοχή του Μασταμπά εκείνα τα χρόνια ήταν εξοχή γεμάτη αμπέλια. Η Ρολόαινα τους υποδεχόνταν πάντα με χαμόγελο και ευφραινόταν η καρδιά της.
Την εποχή εκείνη ο παπά Σταύρος έψαχνε να αγοράσει οικόπεδο για να χτίσει το σπίτι του. Η Ρολόαινα το έμαθε και του προσέφερε το γωνιακό οικόπεδο που σήμερα είναι χτισμένο το 13οΔημοτικό Σχολείο έναντι του ποσού των 40.000 δρχ. Ήθελε τον ιερέα κοντά στην εκκλησία της για να τη λειτουργεί συχνά!
Η πρεσβυτέρα, όμως, θεώρησε ότι το οικόπεδο ήταν πολύ μακριά από την πόλη(!) κι έτσι ο παπά Σταύρος απάντησε αρνητικά. Η Ρολόαινα έφτασε μέχρι τον Επίσκοπο Αθανάσιο, λέγοντάς του να προσπαθήσει να πείσει τον παπά Σταύρο να αλλάξει γνώμη. Αυτός, όμως, παρέμεινε αμετάπειστος».
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε δεχτεί αλησμόνητε λευίτη…
Πολλές φορές, άνοιξη ή καλοκαίρι απογευματάκι, με τον πατέρα Κων/νο Αστρινάκη, που ο παπά Σταύρος ήταν φίλοι, συνήθιζαν να πηγαίνουν με τις πρεσβυτέρες τους και έκαναν «Παράκληση» στην μικρή εκκκλησία. Το συνδύαζαν με περίπατο, μιας και η περιοχή του Μασταμπά εκείνα τα χρόνια ήταν εξοχή γεμάτη αμπέλια. Η Ρολόαινα τους υποδεχόνταν πάντα με χαμόγελο και ευφραινόταν η καρδιά της.
Την εποχή εκείνη ο παπά Σταύρος έψαχνε να αγοράσει οικόπεδο για να χτίσει το σπίτι του. Η Ρολόαινα το έμαθε και του προσέφερε το γωνιακό οικόπεδο που σήμερα είναι χτισμένο το 13οΔημοτικό Σχολείο έναντι του ποσού των 40.000 δρχ. Ήθελε τον ιερέα κοντά στην εκκλησία της για να τη λειτουργεί συχνά!
Η πρεσβυτέρα, όμως, θεώρησε ότι το οικόπεδο ήταν πολύ μακριά από την πόλη(!) κι έτσι ο παπά Σταύρος απάντησε αρνητικά. Η Ρολόαινα έφτασε μέχρι τον Επίσκοπο Αθανάσιο, λέγοντάς του να προσπαθήσει να πείσει τον παπά Σταύρο να αλλάξει γνώμη. Αυτός, όμως, παρέμεινε αμετάπειστος».
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε δεχτεί αλησμόνητε λευίτη…
