Δεν είναι πλασμένος ο άνθρωπος για το θάνατο. Δεν τον θέλει και προσπαθεί να τον αποφύγει.
Σκληρός και ξένος είναι ο θάνατος για τον πλασμένο αθάνατο άνθρωπο. Γιατί αυτός ο θάνατος, όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, «σε κανένα δεν χαρίζεται, δεν τρέμει τον βασιλιά, δεν αποδίδει τιμή στον Αρχιερέα. Δεν λυπάται τα γηρατειά, δεν σπλαχνίζεται την ωραιότητα, δεν υπολογίζει τη νεότητα… Δεν λογαριάζει κανενός το πρόσωπο…
Αυτοί που σήμερα βρίσκονται μαζί μας, αύριο φεύγουν εκεί πριν από μας. Αυτοί που σήμερα μας χαιρετούν φιλικά, αύριο ξεπροβοδίζονται αθλίως από μας» (PG 60, 724).
Και όταν αυτοί που φεύγουν είναι πρεσβύτεροι στην ηλικία και φεύγουν μετά από μακροχρόνιες ασθένειες, αποδεχόμαστε την αναχώρησή τους.
Τη βλέπουμε ως λύτρωση από το βάρος των γηρατειών και της ασθενείας τους.
Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που νέοι άνθρωποι, παιδιά, φεύγουν από τη ζωή και οι γονείς καλούνται να τα κηδεύσουν. Εδώ οι ρόλοι αντιστρέφονται.
Η φυσική ροή της ζωής επιβάλλει τα παιδιά να κηδεύουν τους γονείς, όχι οι γονείς τα παιδιά. Και εδώ ο θάνατος γίνεται ακόμη πιο σκληρός.
«Χάσαμε το παιδί μας, το καμάρι μας», «έφυγε η χαρά του σπιτιού μας», είναι οι χαρακτηριστικές εκφράσεις του πόνου τους.
Ένας πόνος αβάσταχτος, σταυρός βαρύς. Δάκρυα πολλά στα μάτια και η απορία στα χείλη και στις καρδιές: «Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί τόσο νέος, γιατί τόσο άδικα;».
Αυτό το παιδί οι γονείς με πόνο και αγωνία το έφεραν στον κόσμο, με δυσκολίες και μόχθο το ανέθρεψαν, καμάρωναν τις επιτυχίες του, ονειρεύονταν το μέλλον του, στήριζαν ανθρωπίνως τις ελπίδες τους για τις ώρες των γηρατειών τους, και μια έκτακτη ασθένεια, ένα απρόσμενο ατύχημα, ένα δυστύχημα τα άλλαξαν όλα.
Και τώρα οι γονείς κηδεύουν το παιδί τους.
«Χάσαμε το παιδί μας…»
Δύσκολες και τραγικές ώρες. Πως να παρηγορηθούν; Που να στηριχθούν; Ποιος θα δώσει απαντήσεις στα πολλά ερωτηματικά τους;
Πολλές φορές τα αδιάκριτα λόγια των ανθρώπων πληγώνουν και προσθέτουν περισσότερο πόνο στον πόνο των πενθούντων γονέων.
Η πίστη όμως στον Κύριο της ζωής και του θανάτου, η ελπίδα της αναστάσεως που διακηρύττει η Εκκλησία μας μπορούν να στηρίξουν τις πονεμένες και δοκιμασμένες καρδιές τους.
Για παράδειγμα, ο Μέγας Βασίλειος σε παραμυθητική επιστολή του προς μια μητέρα που έχασε τον γιο της, γράφει με πολλή συμπάθεια και στοργή και τη στηρίζει με τα λόγια του Ευαγγελίου λέγοντάς της:
«Αλλά, όπως διδαχθήκαμε από το Ευαγγέλιο, τα όσα μας συμβαίνουν δεν είναι έξω από τη θεία Πρόνοια, γιατί ούτε σπουργίτης δεν πέφτει χωρίς το θέλημα του Πατέρα μας. Ώστε ότι έχει συμβεί, έγινε με το θέλημα του Δημιουργού μας. Και ποιος μπορεί να αντισταθεί στο θέλημα του Θεού;
Ας δεχθούμε λοιπόν το συμβάν.
Διότι με τη δυσανασχέτηση ούτε αυτό που έχει γίνει διορθώνουμε και επιπλέον καταστρέφουμε τους εαυτούς μας.
Ας μην κατηγορήσουμε τη δίκαιη κρίση του Θεού.
Είμαστε αμαθείς για να ελέγχουμε τις ανεξιχνίαστες κρίσεις Του».
Ακόμη της τονίζει πως αυτή η δοκιμασία είναι ευκαιρία για να κερδίσει την υπομονή: «Τώρα ο Κύριος δοκιμάζει την αγάπη σου σ’ Εκείνον. Τώρα έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις με την υπομονή σου τη μερίδα των Μαρτύρων.
Η μητέρα των Μακκαβαίων είδε τον θάνατο επτά παιδιών της και δεν εστέναξε, ούτε έχυσε αταίριαστα δάκρυα, αλλά, ευχαριστώντας τον Θεό που τα έβλεπε να φεύγουν από τα δεσμά του σώματος με φωτιά και σίδερο και με σκληρότατα βασανιστήρια, κρίθηκε από τον Θεό ένδοξη και από τους ανθρώπους ευτυχισμένη».
Επιπλέον της θυμίζει και κάτι άλλο:
«Όταν έγινες μητέρα και είδες το παιδί σου και ευχαριστούσες τον Θεό, γνώριζες οπωσδήποτε ότι, αφού είσαι θνητή, γέννησες θνητό.
Τι το παράδοξο λοιπόν, που ο θνητός πέθανε; Αλλά μας στενοχωρεί που πέθανε πρόωρα; Δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν δεν ήταν τώρα ο κατάλληλος καιρός να φύγει. Γιατί εμείς δεν ξέρουμε ούτε τι συμφέρει την ψυχή μας ούτε να ορίζουμε προθεσμίες στην ανθρώπινη ζωή».
Και καταλήγει:
«Πιστεύω ότι γι’ αυτή τη δοκιμασία χρειάζεται προσευχή. Εύχομαι λοιπόν ο ίδιος ο Κύριος να αγγίξει την καρδιά σου με την ανέκφραστη δύναμή Του και να ανάψει με αγαθούς λογισμούς το φως στην ψυχή σου, ώστε να βρεις μέσα σου την παρηγοριά» (Προς την ομόζυγον Νεκταρίου 2, ΕΠΕ 2, 350-352).
Λόγια ενός Αγίου, λόγια που μαλακώνουν την ψυχή και δίνουν ελπίδα, ελπίδα αναστάσεως.
Ναι! Θα σηκώσουμε τον σταυρό, θα υπομείνουμε τη δοκιμασία και θα αναμένουμε τη συνάντηση και πάλι με τα παιδιά μας μέσα στο φως και τη χαρά της αιώνιας Βασιλείας Του.
Σκληρός και ξένος είναι ο θάνατος για τον πλασμένο αθάνατο άνθρωπο. Γιατί αυτός ο θάνατος, όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, «σε κανένα δεν χαρίζεται, δεν τρέμει τον βασιλιά, δεν αποδίδει τιμή στον Αρχιερέα. Δεν λυπάται τα γηρατειά, δεν σπλαχνίζεται την ωραιότητα, δεν υπολογίζει τη νεότητα… Δεν λογαριάζει κανενός το πρόσωπο…
Αυτοί που σήμερα βρίσκονται μαζί μας, αύριο φεύγουν εκεί πριν από μας. Αυτοί που σήμερα μας χαιρετούν φιλικά, αύριο ξεπροβοδίζονται αθλίως από μας» (PG 60, 724).
Και όταν αυτοί που φεύγουν είναι πρεσβύτεροι στην ηλικία και φεύγουν μετά από μακροχρόνιες ασθένειες, αποδεχόμαστε την αναχώρησή τους.
Τη βλέπουμε ως λύτρωση από το βάρος των γηρατειών και της ασθενείας τους.
Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που νέοι άνθρωποι, παιδιά, φεύγουν από τη ζωή και οι γονείς καλούνται να τα κηδεύσουν. Εδώ οι ρόλοι αντιστρέφονται.
Η φυσική ροή της ζωής επιβάλλει τα παιδιά να κηδεύουν τους γονείς, όχι οι γονείς τα παιδιά. Και εδώ ο θάνατος γίνεται ακόμη πιο σκληρός.
«Χάσαμε το παιδί μας, το καμάρι μας», «έφυγε η χαρά του σπιτιού μας», είναι οι χαρακτηριστικές εκφράσεις του πόνου τους.
Ένας πόνος αβάσταχτος, σταυρός βαρύς. Δάκρυα πολλά στα μάτια και η απορία στα χείλη και στις καρδιές: «Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί τόσο νέος, γιατί τόσο άδικα;».
Αυτό το παιδί οι γονείς με πόνο και αγωνία το έφεραν στον κόσμο, με δυσκολίες και μόχθο το ανέθρεψαν, καμάρωναν τις επιτυχίες του, ονειρεύονταν το μέλλον του, στήριζαν ανθρωπίνως τις ελπίδες τους για τις ώρες των γηρατειών τους, και μια έκτακτη ασθένεια, ένα απρόσμενο ατύχημα, ένα δυστύχημα τα άλλαξαν όλα.
Και τώρα οι γονείς κηδεύουν το παιδί τους.
«Χάσαμε το παιδί μας…»
Δύσκολες και τραγικές ώρες. Πως να παρηγορηθούν; Που να στηριχθούν; Ποιος θα δώσει απαντήσεις στα πολλά ερωτηματικά τους;
Πολλές φορές τα αδιάκριτα λόγια των ανθρώπων πληγώνουν και προσθέτουν περισσότερο πόνο στον πόνο των πενθούντων γονέων.
Η πίστη όμως στον Κύριο της ζωής και του θανάτου, η ελπίδα της αναστάσεως που διακηρύττει η Εκκλησία μας μπορούν να στηρίξουν τις πονεμένες και δοκιμασμένες καρδιές τους.
Για παράδειγμα, ο Μέγας Βασίλειος σε παραμυθητική επιστολή του προς μια μητέρα που έχασε τον γιο της, γράφει με πολλή συμπάθεια και στοργή και τη στηρίζει με τα λόγια του Ευαγγελίου λέγοντάς της:
«Αλλά, όπως διδαχθήκαμε από το Ευαγγέλιο, τα όσα μας συμβαίνουν δεν είναι έξω από τη θεία Πρόνοια, γιατί ούτε σπουργίτης δεν πέφτει χωρίς το θέλημα του Πατέρα μας. Ώστε ότι έχει συμβεί, έγινε με το θέλημα του Δημιουργού μας. Και ποιος μπορεί να αντισταθεί στο θέλημα του Θεού;
Ας δεχθούμε λοιπόν το συμβάν.
Διότι με τη δυσανασχέτηση ούτε αυτό που έχει γίνει διορθώνουμε και επιπλέον καταστρέφουμε τους εαυτούς μας.
Ας μην κατηγορήσουμε τη δίκαιη κρίση του Θεού.
Είμαστε αμαθείς για να ελέγχουμε τις ανεξιχνίαστες κρίσεις Του».
Ακόμη της τονίζει πως αυτή η δοκιμασία είναι ευκαιρία για να κερδίσει την υπομονή: «Τώρα ο Κύριος δοκιμάζει την αγάπη σου σ’ Εκείνον. Τώρα έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις με την υπομονή σου τη μερίδα των Μαρτύρων.
Η μητέρα των Μακκαβαίων είδε τον θάνατο επτά παιδιών της και δεν εστέναξε, ούτε έχυσε αταίριαστα δάκρυα, αλλά, ευχαριστώντας τον Θεό που τα έβλεπε να φεύγουν από τα δεσμά του σώματος με φωτιά και σίδερο και με σκληρότατα βασανιστήρια, κρίθηκε από τον Θεό ένδοξη και από τους ανθρώπους ευτυχισμένη».
Επιπλέον της θυμίζει και κάτι άλλο:
«Όταν έγινες μητέρα και είδες το παιδί σου και ευχαριστούσες τον Θεό, γνώριζες οπωσδήποτε ότι, αφού είσαι θνητή, γέννησες θνητό.
Τι το παράδοξο λοιπόν, που ο θνητός πέθανε; Αλλά μας στενοχωρεί που πέθανε πρόωρα; Δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν δεν ήταν τώρα ο κατάλληλος καιρός να φύγει. Γιατί εμείς δεν ξέρουμε ούτε τι συμφέρει την ψυχή μας ούτε να ορίζουμε προθεσμίες στην ανθρώπινη ζωή».
Και καταλήγει:
«Πιστεύω ότι γι’ αυτή τη δοκιμασία χρειάζεται προσευχή. Εύχομαι λοιπόν ο ίδιος ο Κύριος να αγγίξει την καρδιά σου με την ανέκφραστη δύναμή Του και να ανάψει με αγαθούς λογισμούς το φως στην ψυχή σου, ώστε να βρεις μέσα σου την παρηγοριά» (Προς την ομόζυγον Νεκταρίου 2, ΕΠΕ 2, 350-352).
Λόγια ενός Αγίου, λόγια που μαλακώνουν την ψυχή και δίνουν ελπίδα, ελπίδα αναστάσεως.
Ναι! Θα σηκώσουμε τον σταυρό, θα υπομείνουμε τη δοκιμασία και θα αναμένουμε τη συνάντηση και πάλι με τα παιδιά μας μέσα στο φως και τη χαρά της αιώνιας Βασιλείας Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου