... Κύριε, μή τώ θυμώ σου ελέγξης με. Πολλάκις, Δέσποτα, μετανοείν συνεταξάμην, πολλάκις έν εκκλησία κατανυγείς προσπίπτω σοι, εξερχόμενος δέ ταίς αμαρτίαις ευθύς περιπίπτω, ποσάκις μέ ηλέησας, εγώ δέ σέ παρώργησα!
Ποσάκις εμακροθύμησας, εγώ δέ ούκ επέστρεψα! Ποσάκις μέ ανέστησας, εγώ δέ πάλιν ολισθήσας κατέπεσον! Ποσάκις μου εισήκουσας, εγώ δέ σου παρήκουσα! Ποσάκις μέ επόθησας, εγώ δέ ουδαμώς σοι εδούλευσα!
Ποσάκις με ετίμησας, εγώ δέ ούκ ευχαρίστησα, ποσάκις αμαρτήσαντα, ως αγαθός πατήρ, παρεκάλεσας, καί ως υιόν κατεφίλησας, καί τάς αγκάλας υφαπλώσας μοι εβόησας, έγειραι, μή φοβού, στήθι, πάλιν δεύρο, ούκι ονειδίζω σε, ού βδελύσσομαι, ούκ απορρίπτω, ουδέ σκληρύνω το εμόν πλάσμα, τό εμόν τέκνον, την εμήν εικόνα, όν οικείαις χερσί διέπλασα άνθρωπον καί εφόρεσα, υπέρ ού το αίμα εξέχεα, ούκ αποστρέφομαι πρός με ερχόμενον τό λογικόν μου πρόβατον τό απολωλός.
Ού δύναμαι μή αποδούνται τήν προτέραν ευγένειαν, ού δύναμαι μή συναριθμήσαι τοίς εννενήκοντα εννέα προβάτοις, διά γάρ τούτο καί μόνον επί τής γής κατελήλυθα, καί τον λύχνον ανήψα, τήν σάρκα μου την οικείαν, καί την οικίαν εσάρωσα, καί τάς φίλας δυνάμεις τάς ουρανίους συνεκαλεσάμην επευφρανθήναι τή τούτου ευρέσει.
Πάντα ούν τά τοιαύτα, ώς αγαθός καί φιλάνθρωπος, εχαρίσω μοι, Δέσποτα. Εγώ δέ, πάντων καταφρονήσας ο άθλιος, είς αλλοτρίαν καί μακράν χώραν απωλείας απέδρασα.
Αλλ΄αυτός με, πανάγαθε, πάλιν επανάγαγε καί μή οργισθής μοι τώ τάλανι, Κύριε...
Μνήσθητι των λόγων σου, Κύριε, ότι επιμελώς έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επί τά πονηρά έκ νεότητος αυτού, καί άνθρωπος ματαιότητι ομοιώθη και ουδείς καθαρός από ρύπου, καί ότι έν ανομίαις συνελήφθην και έν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Εάν γάρ ανομίας παρατηρήσης ημών, ουδείς υποστήσηται, Κύριε, διό σώσον με τον ανάξιον δούλον σου ένεκεν του ελέους σου, καί ούχ ένεκεν τών έργων μου. Αμήν.
Ποσάκις εμακροθύμησας, εγώ δέ ούκ επέστρεψα! Ποσάκις μέ ανέστησας, εγώ δέ πάλιν ολισθήσας κατέπεσον! Ποσάκις μου εισήκουσας, εγώ δέ σου παρήκουσα! Ποσάκις μέ επόθησας, εγώ δέ ουδαμώς σοι εδούλευσα!
Ποσάκις με ετίμησας, εγώ δέ ούκ ευχαρίστησα, ποσάκις αμαρτήσαντα, ως αγαθός πατήρ, παρεκάλεσας, καί ως υιόν κατεφίλησας, καί τάς αγκάλας υφαπλώσας μοι εβόησας, έγειραι, μή φοβού, στήθι, πάλιν δεύρο, ούκι ονειδίζω σε, ού βδελύσσομαι, ούκ απορρίπτω, ουδέ σκληρύνω το εμόν πλάσμα, τό εμόν τέκνον, την εμήν εικόνα, όν οικείαις χερσί διέπλασα άνθρωπον καί εφόρεσα, υπέρ ού το αίμα εξέχεα, ούκ αποστρέφομαι πρός με ερχόμενον τό λογικόν μου πρόβατον τό απολωλός.
Ού δύναμαι μή αποδούνται τήν προτέραν ευγένειαν, ού δύναμαι μή συναριθμήσαι τοίς εννενήκοντα εννέα προβάτοις, διά γάρ τούτο καί μόνον επί τής γής κατελήλυθα, καί τον λύχνον ανήψα, τήν σάρκα μου την οικείαν, καί την οικίαν εσάρωσα, καί τάς φίλας δυνάμεις τάς ουρανίους συνεκαλεσάμην επευφρανθήναι τή τούτου ευρέσει.
Πάντα ούν τά τοιαύτα, ώς αγαθός καί φιλάνθρωπος, εχαρίσω μοι, Δέσποτα. Εγώ δέ, πάντων καταφρονήσας ο άθλιος, είς αλλοτρίαν καί μακράν χώραν απωλείας απέδρασα.
Αλλ΄αυτός με, πανάγαθε, πάλιν επανάγαγε καί μή οργισθής μοι τώ τάλανι, Κύριε...
Μνήσθητι των λόγων σου, Κύριε, ότι επιμελώς έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επί τά πονηρά έκ νεότητος αυτού, καί άνθρωπος ματαιότητι ομοιώθη και ουδείς καθαρός από ρύπου, καί ότι έν ανομίαις συνελήφθην και έν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Εάν γάρ ανομίας παρατηρήσης ημών, ουδείς υποστήσηται, Κύριε, διό σώσον με τον ανάξιον δούλον σου ένεκεν του ελέους σου, καί ούχ ένεκεν τών έργων μου. Αμήν.
Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου