ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ι΄ 25-37
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ
1. Ποιὸς θεωρεῖται «πλησίον» μου;
–Ποιὸν πρέπει νὰ θεωρῶ «πλησίον» μου γιὰ νὰ τὸν ἀγαπῶ σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ;... ρώτησε ἕνας νομοδιδάσκαλος τὸν Κύριο· κι ὁ θεῖος Διδάσκαλος βρῆκε ἀφορμὴ νὰ μι λήσει γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ ἀπευθύνεται σὲ ὅλους χωρὶς ὅρους καὶ ὅρια μὲ τὴ θαυμάσια Παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου.
Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ οἱ Ἰουδαῖοι ραββίνοι ὑποστήριζαν ὅτι ἡ ἐντολὴ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν» δὲν ἀναφέρεται στοὺς ξένους ἀλλὰ μόνο στοὺς ὁμοεθνεῖς καὶ ὁμοθρήσκους.
Αὐτὴ τὴ στενὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο ἀνέτρεψε ὁ Κύριος ἀναφέροντας τὸ ἀξιομίμητο παράδειγμα ἑνὸς ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἐχθρικὸ πρὸς τοὺς Ἑβραίους λαὸ τῶν Σαμαρειτῶν, ὁ ὁποῖος μὲ πολλὴ στοργὴ καὶ ἀ γάπη φρόντισε ἕναν Ἰουδαῖο ἄγνωστο σ’ αὐτόν, ποὺ εἶχε δεχθεῖ ἐπίθεση ληστῶν καί ἦταν μισοπεθαμένος στὸ δρόμο.
Τὸν ἴδιο ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο τὸν εἶχαν δεῖ νωρίτερα ἕνας ἱερέας τῶν Ἰουδαίων κι ἕνας λευίτης, ἀλλὰ τὸν ἐγκατέλειψαν ἀβοήθητο.
Λοιπόν, ρώτησε συμπερασματικὰ ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς αὐτοὺς ἔκανε τὸ καθῆκον του πρὸς τὸν συνάνθρωπο καὶ ἀποδείχθηκε στὴν πράξη «πλησίον» ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν; Κι ὁ νομικὸς εἶπε: «Πλησίον» του ἀποδείχθηκε αὐτὸς ποὺ τὸν σπλαχνίστηκε καὶ τὸν βοήθησε.
Πράγματι, ὁ πλησίον δὲν καθορίζεται ἀπὸ τὴ φυλετική, ἐθνικὴ ἢ θρησκευτική του ταυτότητα. Κάθε ἄνθρωπος, εἴτε εἶναι συμπατριώτης μας εἴτε ξένος, φίλος ἢ ἐχθρός, γνωστὸς ἢ ἄγνωστος, εἶναι ἄνθρωπος καὶ γι’ αὐτὸ τοῦ ὀφείλουμε ἀγάπη καὶ σεβασμό.
Ἡ ἀγάπη εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναδεικνύει ὡς πλησίον μας τὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ βρίσκεται σὲ κάποια ἀνάγκη. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη πρὸς ὅλους ἀνεξαιρέτως μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.
2. Η ἀγάπη θέλει κόπο καὶ θυσία
Χαρακτηριστικὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου εἶναι καὶ ἡ αὐταπάρνηση. Ὁ Σαμαρείτης δὲν φοβήθηκε νὰ πλησιάσει τὸ θύμα τῶν ληστῶν, οὔτε σκέφθηκε τὸν χρόνο ποὺ θὰ ἔχανε διακόπτοντας τὸ ταξίδι του.
Μὲ προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια περιποιήθηκε τὶς πληγὲς τοῦ τραυματισμένου κι ἔπειτα τὸν ἀνέβασε στὸ ζῶο του, συνεχίζοντας ὁ ἴδιος πεζὸς τὸ ταξίδι του. Κι ὅταν ἔφτασαν στὸ πανδοχεῖο, ἀνέλαβε ἐκεῖνος νὰ πληρώσει, προκειμένου ὁ προστατευόμενός του νὰ τύχει ἰδιαιτέρας περιποιήσεως.
Αὐτὸ σημαίνει ἀληθινὴ ἀγάπη. Ἀγάπη ποὺ δὲν ὑπολογίζει κόπους, ἔξοδα, προσωπικὸ χρόνο ἢ ἄλλα συμφέρον τα.
Ἀγάπη ποὺ φτάνει μέχρι τὴ θυσία!Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του καθὼς πλησίαζε ἡ ὥρα τῆς μεγάλης Θυσίας: «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ»· ποὺ σημαίνει ὅτι, μεγαλύτερη ἀγάπη πρὸς τοὺς φίλους του κανεὶς δὲν ἔχει ἀπ’ αὐτήν, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ νὰ προσφέρει καὶ νὰ θυσιάσει τὴ ζωή του γιὰ χάρη τῶν φίλων του (Ἰω. ιε΄ 13).
Καὶ φυσικὰ αὐτὸ ποὺ ὁ Κύριος δίδαξε, πρῶτος ὁ Ἴδιος τὸ ἔκανε πράξη, θυσιάζοντας τὸν Ἑαυτὸ του πάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ τὴ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.
3. Να τὸν μιμηθοῦμε!
Σύμφωνα μὲ τὴν ἀλληγορικὴ ἑρμηνεία τῆς Παραβολῆς «Καλὸς Σαμαρείτης» εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, τὸν Ὁποῖο μάλιστα οἱ ἐχθροί Του ἔβριζαν ὡς «Σαμαρείτη» (Ἰω. η΄ 48). Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς ἔγινε ὁ Καλὸς Σαμαρεί της γιὰ τὴν καταπληγωμένη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ἀνθρωπότητα.
Καὶ γιὰ νὰ τὴν θεραπεύσει ἀπ’ τὶς πληγές της, ὄχι μόνο ὑπέστη κόπους, ἀλλὰ ὑποβλήθηκε καὶ σὲ θάνατο σταυρικό.
Πόση εὐγνωμοσύνη Τοῦ ὀφείλουμε! Ἀλλὰ καὶ πόσο μεγάλο εἶναι τὸ χρέος μας νὰ Τὸν μιμηθοῦμε ὅπως ἀκριβῶς Ἐκεῖνος συνέστησε στὸ συνομιλητή Του νομοδιδάσκαλο ἀλλὰ καὶ στὸν καθένα μας: «Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως». Πήγαινε καὶ κάνε κι ἐσὺ τὸ ἴδιο.
Δεῖχνε δηλαδὴ συμπάθεια σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ πάσχει, χωρὶς νὰ ἐξετάζεις ἂν αὐτὸς εἶναι συγγενής σου ἢ συμπατριώτης σου, καὶ χωρὶς νὰ λογαριάζεις τὶς θυσίες, τοὺς κόπους καὶ τὶς δαπάνες ποὺ θὰ ὑποστεῖς γιὰ νὰ βοηθήσεις καὶ νὰ συντρέξεις αὐτὸν ποὺ πάσχει, ἔστω κι ἂν αὐτὸς εἶναι ἐχθρός σου.
Ἂν θέλεις νὰ εἶσαι γνήσιος μαθητὴς καὶ μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ, τότε μάθε ν’ ἀγαπᾶς. Ἡ ἀγάπη εἶναι αὐτὴ ποὺ ὀμορφαίνει τὴ ζωή μας. Ἡ ἀγάπη μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὸν Θεό!
Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”