Βαθύτατα ἐκκλησιολογικὸ καὶ κοινωνικὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς παραβολῆς, ἀδελφοί, ποὺ ἔμεινε γνωστὴ ὡς παραβολὴ τῶν κακῶν γεωργῶν. Ἂς τὴν ἀκούσουμε, στὴ δική μας ἁπλοελληνικὴ γλώσσα.
Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴν τὴν παραβολή: Ἕνας γαιοκτήμονας φύτεψε ἕνα ἀμπέλι, τὸ περιέφραξε, ἔσκαψε σ’ αὐτὸ πατητήρι, ἔχτισε πύργο,
τὸ νοικίασε σὲ γεωργοὺς καὶ ἔφυγε γιὰ ἄλλο τόπο. Ὅταν πλησίαζε ἡ ἐποχὴ τῆς καρποφορίας, ἔστειλε τοὺς δούλους του στοὺς γεωργοὺς νὰ πάρουν τὸ μερίδιό του ἀπὸ τοὺς καρπούς. Οἱ γεωργοὶ ὅμως ἔπιασαν τοὺς δούλους του, κι ἄλλον τὸν ἔδειραν, ἄλλον τὸν σκότωσαν κι ἄλλον τὸν λιθοβόλησαν. Ξανάστειλε ἄλλους δούλους, περισσότερους ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ τοὺς ἔκαναν τὰ ἴδια. Τελευταῖον τούς ἔστειλε τὸν γιό του μὲ τὴ σκέψη: «Θὰ σεβαστοῦν τὸ γιό μου». Οἱ γεωργοὶ ὅμως, ὅταν εἶδαν τὸ γιό, εἶπαν μεταξύ τους: «Αὐτὸς εἶναι ὁ κληρονόμος. Ἐμπρός, ἂς τὸν σκοτώσουμε καὶ ἂς ἁρπάξουμε τὴν κληρονομιά του». Ἔτσι, τὸν ἔπιασαν, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τ’ ἀμπέλι καὶ τὸν σκότωσαν. Ὅταν λοιπὸν ἔρθει ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελιοῦ, τί θὰ κάνει σ’ ἐκείνους τοὺς γεωργούς; «Εἶναι κακοί», τοῦ λένε, «γι’ αὐτὸ θὰ τοὺς ἐξολοθρεύσει μὲ τὸν χειρότερο τρόπο καὶ θὰ νοικιάσει τὸ ἀμπέλι του σ’ ἄλλους γεωργούς, ποὺ θὰ τοῦ δίνουν τοὺς καρποὺς στὴν ἐποχή τους’’. Τοὺς λέει ὁ Ἰησοῦς: «Ποτὲ δὲν διαβάσατε στὶς Γραφές; Ὁ λίθος ποὺ τὸν πέταξαν σὰν ἄχρηστον οἱ οἰκοδόμοι, αὐτὸς ἔγινε ἀγκωνάρι, ὁ Κύριος τὸ ἔκανε αὐτό, καὶ εἶναι ἀξιοθαύμαστο στὰ μάτια μας».
Τὴν παραβολὴ αὐτή, τὴν ἀπηύθυνε ὁ Χριστὸς στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς πρεσβυτέρους τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, συνομιλώντας μαζί τους στὸ Ναό. Χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστὸς τὴν εἰκόνα τοῦ ἀμπελιοῦ ἀπὸ τὸν Προφήτη Ἠσαΐα, γιὰ νὰ δηλώσει τὸν περιούσιο λαό. Ὁ Θεὸς – ὁ οἰκοδεσπότης ἐμπιστεύτηκε τὸ λαό του στοὺς γεωργούς – ἡγέτες καὶ δικαιωματικὰ θέλησε μία μέρα νὰ πάρει τοὺς καρπούς, ποὺ τοῦ ἀνῆκαν, τὴν ὑπακοὴ δηλαδὴ στὸ θέλημά Του, τὴν τήρηση τοῦ Νόμου Του. Αὐτὸ ζήτησαν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ, οἱ προφῆτες καὶ ἅγιοί Του. Βρέθηκαν ὅμως ἀντιμέτωποι μὲ τοὺς ἡγέτες τοῦ λαοῦ, τοὺς γεωργούς, καὶ πλήρωσαν μὲ τὸ ἴδιο τους τὸ αἷμα τὴν ἐπιμονή τους νὰ διεκδικοῦν τὰ δικαιώματα τοῦ οἰκοδεσπότη-Θεοῦ. Τὴν τύχη τῶν δούλων θὰ ἔχει στὴ συνέχεια καὶ ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Οἰκοδεσπότη. Ὄχι μόνο δὲν τὸν σεβάστηκαν, ὅπως περίμενε ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελιοῦ, ἀλλὰ τὸν σκότωσαν, γιὰ νὰ μείνει δικό τους τὸ ἀμπέλι.
Ἂν ὅμως ἡ παραβολὴ αὐτὴ τόσο εὔγλωττα ἐκφράζει τὸ δράμα τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ καὶ τῆς ἡγεσίας του, τὴν τρομερὴ δηλαδὴ ἀποτυχία του νὰ διακονήσει τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ μέχρι τέλος, ἀπορρίπτοντας τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ – τὸν κληρονόμο, ἡ ἴδια αὐτὴ παραβολὴ βρίσκει ἐφαρμογὴ ἀδιάκοπα μέσα στὴν ἱστορία.
Πάντα ὁ Θεὸς ἐμπιστεύεται τὸ λαό Του σὲ κάποιους γεωργούς. Καὶ περιμένει νὰ συνάξει τοὺς καρπούς Του. Καὶ στέλνει πάλι τοὺς δούλους Του – τοὺς Ἁγίους, Ὁσίους καὶ Μάρτυρες, ὅλους ἐκείνους ποὺ πιστοὶ στὸ θέλημά του Θεοῦ καὶ στὴν ἀποστολή τους, ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ὁποιουσδήποτε «γεωργούς», «καρποὺς ἀξίους» του ἔργου ποὺ τοὺς ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός.
Δυστυχῶς ὅμως ἡ παλιὰ ἐκείνη ἱστορία συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται. Τὴν ἴδια τύχη ἔχει καὶ αὐτὸς ὁ Υἱός, γιατί μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους δεινοπαθεῖ καὶ «φονεύεται» καὶ Ἐκεῖνος.
Καὶ εἶναι δυστυχῶς ἀλήθεια πὼς σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ σφετεριστὲς τοῦ ἀμπελιοῦ – οἱ ἀνάξιοι γεωργοὶ – θὰ βλέπουν τὸ ἀμπέλι σὰν ἰδιοκτησία τους, λησμονώντας ὅτι κι αὐτοὶ δὲν εἶναι παρὰ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καὶ διάκονοι – ὑπηρέτες τοῦ λαοῦ Του.
Αὐτό, ἀδελφοί, εἶναι τὸ κεντρικότερο σημεῖο τῆς σημερινῆς παραβολῆς τῶν «κακῶν γεωργών». Φανερώνει τὴ μεγάλη εὐθύνη τῆς ἡγεσίας ἑνὸς λαοῦ καὶ συγχρόνως τὴν κρίση της, ὅταν μεταβάλλεται ἀπὸ διάκονος τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ λαοῦ, σὲ ὑπηρέτη τῶν ἐκμεταλλευτῶν καὶ ἐκμαυλιστῶν τοῦ λαοῦ, σὲ θλιβερὸ ὑπηρέτη τῆς ὀλιγαρχίας τοῦ πλούτου.
Στὴν παραβολὴ ἐπισημαίνει ἀκόμα ὁ Χριστὸς ὄχι μόνο τὴν εὐθύνη τῶν «γεωργῶν», ἀλλὰ καὶ τὴν τραγικότητά τους. Στὴ μέθη τῆς ἐξουσίας ξεχνοῦν ὅτι θὰ ἔρθει καὶ ὁ Κύριος του ἀμπελιοῦ. Αὐτὸς θὰ ἔχει τὸν τελευταῖο λόγο. Καὶ ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ διαπιστώσει ὅλα τὰ παραπάνω, «κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς».
Ὁ λόγος αὐτὸς ἔχει κατ’ ἀρχὴν ἀναφορὰ στὴν περίπτωση τῆς ἰουδαϊκῆς ἡγεσίας. Εἶναι ὅμως προειδοποίηση καὶ γιὰ τοὺς ὁποιουσδήποτε ἄλλους «γεωργούς», πού μακάρι νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν εὐθύνη τους καὶ νὰ ἀναπροσαρμόσουν τὴ στάση τους ἀπέναντι στὸ λαό, στὸν ὁποῖο ἔχουν ταχθεῖ νὰ διακονοῦν – ὑπηρετοῦν καὶ ὄχι νὰ δυναστεύουν. Ἀμήν.
π. Κ.Ι.Κ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴν τὴν παραβολή: Ἕνας γαιοκτήμονας φύτεψε ἕνα ἀμπέλι, τὸ περιέφραξε, ἔσκαψε σ’ αὐτὸ πατητήρι, ἔχτισε πύργο,
τὸ νοικίασε σὲ γεωργοὺς καὶ ἔφυγε γιὰ ἄλλο τόπο. Ὅταν πλησίαζε ἡ ἐποχὴ τῆς καρποφορίας, ἔστειλε τοὺς δούλους του στοὺς γεωργοὺς νὰ πάρουν τὸ μερίδιό του ἀπὸ τοὺς καρπούς. Οἱ γεωργοὶ ὅμως ἔπιασαν τοὺς δούλους του, κι ἄλλον τὸν ἔδειραν, ἄλλον τὸν σκότωσαν κι ἄλλον τὸν λιθοβόλησαν. Ξανάστειλε ἄλλους δούλους, περισσότερους ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ τοὺς ἔκαναν τὰ ἴδια. Τελευταῖον τούς ἔστειλε τὸν γιό του μὲ τὴ σκέψη: «Θὰ σεβαστοῦν τὸ γιό μου». Οἱ γεωργοὶ ὅμως, ὅταν εἶδαν τὸ γιό, εἶπαν μεταξύ τους: «Αὐτὸς εἶναι ὁ κληρονόμος. Ἐμπρός, ἂς τὸν σκοτώσουμε καὶ ἂς ἁρπάξουμε τὴν κληρονομιά του». Ἔτσι, τὸν ἔπιασαν, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τ’ ἀμπέλι καὶ τὸν σκότωσαν. Ὅταν λοιπὸν ἔρθει ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελιοῦ, τί θὰ κάνει σ’ ἐκείνους τοὺς γεωργούς; «Εἶναι κακοί», τοῦ λένε, «γι’ αὐτὸ θὰ τοὺς ἐξολοθρεύσει μὲ τὸν χειρότερο τρόπο καὶ θὰ νοικιάσει τὸ ἀμπέλι του σ’ ἄλλους γεωργούς, ποὺ θὰ τοῦ δίνουν τοὺς καρποὺς στὴν ἐποχή τους’’. Τοὺς λέει ὁ Ἰησοῦς: «Ποτὲ δὲν διαβάσατε στὶς Γραφές; Ὁ λίθος ποὺ τὸν πέταξαν σὰν ἄχρηστον οἱ οἰκοδόμοι, αὐτὸς ἔγινε ἀγκωνάρι, ὁ Κύριος τὸ ἔκανε αὐτό, καὶ εἶναι ἀξιοθαύμαστο στὰ μάτια μας».
Τὴν παραβολὴ αὐτή, τὴν ἀπηύθυνε ὁ Χριστὸς στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς πρεσβυτέρους τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, συνομιλώντας μαζί τους στὸ Ναό. Χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστὸς τὴν εἰκόνα τοῦ ἀμπελιοῦ ἀπὸ τὸν Προφήτη Ἠσαΐα, γιὰ νὰ δηλώσει τὸν περιούσιο λαό. Ὁ Θεὸς – ὁ οἰκοδεσπότης ἐμπιστεύτηκε τὸ λαό του στοὺς γεωργούς – ἡγέτες καὶ δικαιωματικὰ θέλησε μία μέρα νὰ πάρει τοὺς καρπούς, ποὺ τοῦ ἀνῆκαν, τὴν ὑπακοὴ δηλαδὴ στὸ θέλημά Του, τὴν τήρηση τοῦ Νόμου Του. Αὐτὸ ζήτησαν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ, οἱ προφῆτες καὶ ἅγιοί Του. Βρέθηκαν ὅμως ἀντιμέτωποι μὲ τοὺς ἡγέτες τοῦ λαοῦ, τοὺς γεωργούς, καὶ πλήρωσαν μὲ τὸ ἴδιο τους τὸ αἷμα τὴν ἐπιμονή τους νὰ διεκδικοῦν τὰ δικαιώματα τοῦ οἰκοδεσπότη-Θεοῦ. Τὴν τύχη τῶν δούλων θὰ ἔχει στὴ συνέχεια καὶ ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Οἰκοδεσπότη. Ὄχι μόνο δὲν τὸν σεβάστηκαν, ὅπως περίμενε ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελιοῦ, ἀλλὰ τὸν σκότωσαν, γιὰ νὰ μείνει δικό τους τὸ ἀμπέλι.
Ἂν ὅμως ἡ παραβολὴ αὐτὴ τόσο εὔγλωττα ἐκφράζει τὸ δράμα τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ καὶ τῆς ἡγεσίας του, τὴν τρομερὴ δηλαδὴ ἀποτυχία του νὰ διακονήσει τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ μέχρι τέλος, ἀπορρίπτοντας τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ – τὸν κληρονόμο, ἡ ἴδια αὐτὴ παραβολὴ βρίσκει ἐφαρμογὴ ἀδιάκοπα μέσα στὴν ἱστορία.
Πάντα ὁ Θεὸς ἐμπιστεύεται τὸ λαό Του σὲ κάποιους γεωργούς. Καὶ περιμένει νὰ συνάξει τοὺς καρπούς Του. Καὶ στέλνει πάλι τοὺς δούλους Του – τοὺς Ἁγίους, Ὁσίους καὶ Μάρτυρες, ὅλους ἐκείνους ποὺ πιστοὶ στὸ θέλημά του Θεοῦ καὶ στὴν ἀποστολή τους, ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ὁποιουσδήποτε «γεωργούς», «καρποὺς ἀξίους» του ἔργου ποὺ τοὺς ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός.
Δυστυχῶς ὅμως ἡ παλιὰ ἐκείνη ἱστορία συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται. Τὴν ἴδια τύχη ἔχει καὶ αὐτὸς ὁ Υἱός, γιατί μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους δεινοπαθεῖ καὶ «φονεύεται» καὶ Ἐκεῖνος.
Καὶ εἶναι δυστυχῶς ἀλήθεια πὼς σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ σφετεριστὲς τοῦ ἀμπελιοῦ – οἱ ἀνάξιοι γεωργοὶ – θὰ βλέπουν τὸ ἀμπέλι σὰν ἰδιοκτησία τους, λησμονώντας ὅτι κι αὐτοὶ δὲν εἶναι παρὰ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καὶ διάκονοι – ὑπηρέτες τοῦ λαοῦ Του.
Αὐτό, ἀδελφοί, εἶναι τὸ κεντρικότερο σημεῖο τῆς σημερινῆς παραβολῆς τῶν «κακῶν γεωργών». Φανερώνει τὴ μεγάλη εὐθύνη τῆς ἡγεσίας ἑνὸς λαοῦ καὶ συγχρόνως τὴν κρίση της, ὅταν μεταβάλλεται ἀπὸ διάκονος τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ λαοῦ, σὲ ὑπηρέτη τῶν ἐκμεταλλευτῶν καὶ ἐκμαυλιστῶν τοῦ λαοῦ, σὲ θλιβερὸ ὑπηρέτη τῆς ὀλιγαρχίας τοῦ πλούτου.
Στὴν παραβολὴ ἐπισημαίνει ἀκόμα ὁ Χριστὸς ὄχι μόνο τὴν εὐθύνη τῶν «γεωργῶν», ἀλλὰ καὶ τὴν τραγικότητά τους. Στὴ μέθη τῆς ἐξουσίας ξεχνοῦν ὅτι θὰ ἔρθει καὶ ὁ Κύριος του ἀμπελιοῦ. Αὐτὸς θὰ ἔχει τὸν τελευταῖο λόγο. Καὶ ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ διαπιστώσει ὅλα τὰ παραπάνω, «κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς».
Ὁ λόγος αὐτὸς ἔχει κατ’ ἀρχὴν ἀναφορὰ στὴν περίπτωση τῆς ἰουδαϊκῆς ἡγεσίας. Εἶναι ὅμως προειδοποίηση καὶ γιὰ τοὺς ὁποιουσδήποτε ἄλλους «γεωργούς», πού μακάρι νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν εὐθύνη τους καὶ νὰ ἀναπροσαρμόσουν τὴ στάση τους ἀπέναντι στὸ λαό, στὸν ὁποῖο ἔχουν ταχθεῖ νὰ διακονοῦν – ὑπηρετοῦν καὶ ὄχι νὰ δυναστεύουν. Ἀμήν.
π. Κ.Ι.Κ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου