Η απέραντη αγάπη του οσίου Αμβροσίου της Όπτινα αγκάλιαζε με ξεχωριστό ενδιαφέρον τα πρόσωπα εκείνα που τα τα λαιπωρούσε η αμαρτία και τα βάραινε ο στιγματισμός της κοι νωνίας.
Κάποια άγαμη κοπέλα που έμεινε έγκυος και γι’ αυτό διώχθηκε από την οικογένειά της, ζήτησε καταφύγιο κοντά του. Εκείνος με προθυμία και καλοσύνη ανέλαβε την προστασία της.
Την έστειλε σε κάποιους γνωστούς του, σε μια γειτονι κή πόλη, για να τη φιλοξενήσουν, και φρόντιζε συνεχώς τόσο γι’ αυτήν όσο και για το παιδί που απέκτησε, ώσπου τελικά οι δικοί της μαλάκωσαν και τη δέχτηκαν πάλι στο σπίτι τους.
Αλήθεια, πόσο συμμεριζόταν ο όσιος τις θλίψεις των ανθρώπων! Νόμιζες ότι ταυτιζόταν μαζί τους. Με τον καιρό η καρ διά του έγινε πολύ ευαίσθητη μπροστά στον ανθρώπινο πόνο.
“Όταν ξεκίνησα την πνευματική μου διακονία”, έλεγε, “ήμουν αυστηρός. Τώρα, όμως, δεν αντέχω να δείχνω αυστηρότητα. Ου άνθρωποι έχουν τόσο πόνο, τόσο πόνο!”.
Από το βιβλίο «Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα», έκδοση Ι. Μ. Παρακλήτου.
Την έστειλε σε κάποιους γνωστούς του, σε μια γειτονι κή πόλη, για να τη φιλοξενήσουν, και φρόντιζε συνεχώς τόσο γι’ αυτήν όσο και για το παιδί που απέκτησε, ώσπου τελικά οι δικοί της μαλάκωσαν και τη δέχτηκαν πάλι στο σπίτι τους.
Αλήθεια, πόσο συμμεριζόταν ο όσιος τις θλίψεις των ανθρώπων! Νόμιζες ότι ταυτιζόταν μαζί τους. Με τον καιρό η καρ διά του έγινε πολύ ευαίσθητη μπροστά στον ανθρώπινο πόνο.
“Όταν ξεκίνησα την πνευματική μου διακονία”, έλεγε, “ήμουν αυστηρός. Τώρα, όμως, δεν αντέχω να δείχνω αυστηρότητα. Ου άνθρωποι έχουν τόσο πόνο, τόσο πόνο!”.
Από το βιβλίο «Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα», έκδοση Ι. Μ. Παρακλήτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου