Ένα ερωτευμένο ζευγάρι μιλά μεταξύ του απαλά, όμορφα, γλυκά, σχεδόν ψιθυριστά. Το ίδιο και μια μάνα, κρατώντας το νεογέννητο παιδί της στην αγκαλιά της, του μιλά ήρεμα, τα λόγια της είναι σαν χάδι, σαν τραγούδι.
Όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον χάνεται αυτή η κατάσταση. Φωνάζουμε ο ένας τον άλλον για να μας ακούσει ο άλλος. Νομίζουμε ότι με τις φωνές θα ακουστούμε.
Βέβαια δεν θέλουμε απλά να ακουστούμε, αλλά να περάσει το δικό μας!
Σε ένα ζευγάρι αρχίζουν οι φωνές όταν ο ένας απομακρύνεται από τον άλλον. Αρχίζουν να απομακρύνονται και έτσι δημιουργείται μεταξύ τους πλέον απόσταση καρδιακή. Νομίζουν ότι οι φωνές είναι η λύση για να γίνουν κατανοητοί ο ένας στον άλλον. Όμως η φωνές δεν είναι η λύση, είναι απλά το αποτέλεσμα της αποτυχίας να ζήσουν κοντά, να ζήσουν με αλληλοπεριχώρηση, να ζήσουν ενωμένοι. Η διάσπαση φέρνει φωνές, η απόσταση φέρνει την αύξηση στην ένταση της φωνής μας (και γενικότερα ένταση και νεύρα).
Το ίδιο συμβαίνει και στην σχέση γονέων και παιδιών. Η ένωση χάνεται και έτσι αρχίζουν οι φωνές. Η ήσυχη και απαλή φωνή των γονέων προς τα παιδιά μεταλλάσσεται σε κραυγές, αυστηρές φωνές, νευρικά και απότομα απογορευτικά λόγια. Δεν υπάρχει ουσιαστικά συννενόηση, γι’αυτό και εμφανίζονται καταστάσεις «στρατιωτικού τύπου», που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει πλέον αίσθηση οικειότητας αλλά μία σχέση «εξουσίας-υποτέλειας».
Αυτό μπορεί να γίνει σε κάθε είδους σχέση.
Το θέμα –νομίζω- είναι να μην απομακρυνθούμε από τον άλλον υπαρξιακά. Δεν είναι λύση οι φωνές. Η λύση στο πρόβλημα της επικοινωνίας μεταξύ μας έρχεται όταν αποκτήσουμε ταπείνωση. Ο ταπεινός άνθρωπος μπορεί να συννενοηθεί με όλους. Σίγουρα χρειάζεται μία αμφίδρομη προσπάθεια για να σμίξουν οι καρδιές μας, όμως ας μην κατηγορούμε τον άλλον ότι απομακρύνθηκε, ας πάψουμε να του φωνάζουμε για να μας ακούσει· ας κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα προς αυτόν, ας τον πλησιάσουμε με συγκατάβαση. Τότε δεν θα χρειάζεται ούτε εμείς να φωνάζουμε, ούτε ο άλλος άνθρωπος.
Η απομάκρυνση από τον άλλον συνεπάγεται φωνές και καυγάδες. Όταν όμως οι καρδιές μας βρίσκονται κοντά τότε ακόμα και διαφωνίες να υπάρχουν συζητιούνται ήρεμα και νηφάλια. Έτσι έρχεται η λύση, η παύση της διαφωνίας.
Δυστυχώς πολλές φορές προσπαθούμε να λύσουμε τις διαφωνίες μας με φωνές, με βρισιές και λόγια που θα προσβάλουν τον άλλον και θα τον πληγώσουν.
Είναι δυνατόν να τα βρούμε με τον άλλον όταν τον βρίζουμε, όταν τον πληγώνουμε, όταν του φωνάζουμε; Κι όμως ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να σκεφτούμε λογικά, μας κρατά δέσμιους της οργής που πηγάζει από την αυτοδικαίωσή μας, από τους εναντίον λογισμούς που έχουμε για τον άλλον.
Αδικούμε τον εαυτό μας και τους άλλους με αυτή την συμπεριφορά μας.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιος θα φωνάξει περισσότερο για να ακουστεί, έτσι δεν έρχεται η ειρήνη αλλά διαιωνίζεται η πολεμική μας διάθεση και χάνεται κάθε ελπίδα για συγχώρεση. Δεν είναι το θέμα να δικαιωθούμε, να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκαιο «ταπώνοντας» τον άλλον, αλλά να ξαναπλησιάσουμε τον άλλον με ταπείνωση και διάθεση συγχώρεσης.
Οι φωνές μας αποδεικνύουν ότι είμαστε μακρυά ο ένας από τον άλλον αλλά συγχρόνως καταδεικνύουν και την προσωπική μας πνευματική νηπιότητα.
Θυμήσου λοιπόν πώς μιλούσες στον/στην σύζηγο όταν πρωτογνωριστήκατε, τότε που οι καρδιές σας ήταν ενωμένες, θυμήσου πως μιλούσες στο παιδί σου, στον φίλο σου τότε που υπήρχε μεταξύ σας σεβασμός και προσπάθησε να ξαναφέρεις στην -τωρινή- σχέση σου εκείνη την γλυκύτητα και πραότητα.
Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζεις, είμαι σίγουρος, και εγώ όμως όπως κι εσύ κάπου ξεφεύγουμε. Ξεφεύγουμε και φωνάζουμε, μιλάμε απότομα, απευθυνόμαστε στον άλλον προσβλητικά γιατί υπάρχει ακόμα μέσα μας το «εγώ» μας που συνεχώς ψάχνει αφορμή για να ξεσπάσει, για να προβληθεί χωρίς να υπολογίζει τον άλλον άνθρωπο. Η αδιαλλαξία μας, δημιουργεί συρματοπλέγματα που μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε τον άλλον πραγματικά, μας εμποδίζουν να τον κατανοήσουμε, μας εμποδίζουν να τον ακούσουμε.
Οι φωνές δεν θα σταματήσουν μαγικά. Θα σταματήσουν όταν ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον, όταν ξαναμονιάσουν οι καρδιές μας, και αυτό θα γίνει όταν πάψουμε να σκεφτόμαστε τόσο πολύ τον εαυτούλη μας, όταν ταπεινωθούμε και πλησιάσουμε τον άλλον χωρίς τουπέ (toupet). Τότε και ψιθυριστά να μιλάμε θα ακουγόμαστε. Τότε ακόμα η σιωπή μας θα μιλά στον άλλον, γιατί τότε θα υπάρχει κοινωνία μεταξύ μας.
Όλα τα γνήσια "σ'αγαπώ" ψιθυριστά ειπώθηκαν...
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
πηγή:εδώ
Όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον χάνεται αυτή η κατάσταση. Φωνάζουμε ο ένας τον άλλον για να μας ακούσει ο άλλος. Νομίζουμε ότι με τις φωνές θα ακουστούμε.
Βέβαια δεν θέλουμε απλά να ακουστούμε, αλλά να περάσει το δικό μας!
Σε ένα ζευγάρι αρχίζουν οι φωνές όταν ο ένας απομακρύνεται από τον άλλον. Αρχίζουν να απομακρύνονται και έτσι δημιουργείται μεταξύ τους πλέον απόσταση καρδιακή. Νομίζουν ότι οι φωνές είναι η λύση για να γίνουν κατανοητοί ο ένας στον άλλον. Όμως η φωνές δεν είναι η λύση, είναι απλά το αποτέλεσμα της αποτυχίας να ζήσουν κοντά, να ζήσουν με αλληλοπεριχώρηση, να ζήσουν ενωμένοι. Η διάσπαση φέρνει φωνές, η απόσταση φέρνει την αύξηση στην ένταση της φωνής μας (και γενικότερα ένταση και νεύρα).
Το ίδιο συμβαίνει και στην σχέση γονέων και παιδιών. Η ένωση χάνεται και έτσι αρχίζουν οι φωνές. Η ήσυχη και απαλή φωνή των γονέων προς τα παιδιά μεταλλάσσεται σε κραυγές, αυστηρές φωνές, νευρικά και απότομα απογορευτικά λόγια. Δεν υπάρχει ουσιαστικά συννενόηση, γι’αυτό και εμφανίζονται καταστάσεις «στρατιωτικού τύπου», που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει πλέον αίσθηση οικειότητας αλλά μία σχέση «εξουσίας-υποτέλειας».
Αυτό μπορεί να γίνει σε κάθε είδους σχέση.
Το θέμα –νομίζω- είναι να μην απομακρυνθούμε από τον άλλον υπαρξιακά. Δεν είναι λύση οι φωνές. Η λύση στο πρόβλημα της επικοινωνίας μεταξύ μας έρχεται όταν αποκτήσουμε ταπείνωση. Ο ταπεινός άνθρωπος μπορεί να συννενοηθεί με όλους. Σίγουρα χρειάζεται μία αμφίδρομη προσπάθεια για να σμίξουν οι καρδιές μας, όμως ας μην κατηγορούμε τον άλλον ότι απομακρύνθηκε, ας πάψουμε να του φωνάζουμε για να μας ακούσει· ας κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα προς αυτόν, ας τον πλησιάσουμε με συγκατάβαση. Τότε δεν θα χρειάζεται ούτε εμείς να φωνάζουμε, ούτε ο άλλος άνθρωπος.
Η απομάκρυνση από τον άλλον συνεπάγεται φωνές και καυγάδες. Όταν όμως οι καρδιές μας βρίσκονται κοντά τότε ακόμα και διαφωνίες να υπάρχουν συζητιούνται ήρεμα και νηφάλια. Έτσι έρχεται η λύση, η παύση της διαφωνίας.
Δυστυχώς πολλές φορές προσπαθούμε να λύσουμε τις διαφωνίες μας με φωνές, με βρισιές και λόγια που θα προσβάλουν τον άλλον και θα τον πληγώσουν.
Είναι δυνατόν να τα βρούμε με τον άλλον όταν τον βρίζουμε, όταν τον πληγώνουμε, όταν του φωνάζουμε; Κι όμως ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να σκεφτούμε λογικά, μας κρατά δέσμιους της οργής που πηγάζει από την αυτοδικαίωσή μας, από τους εναντίον λογισμούς που έχουμε για τον άλλον.
Αδικούμε τον εαυτό μας και τους άλλους με αυτή την συμπεριφορά μας.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιος θα φωνάξει περισσότερο για να ακουστεί, έτσι δεν έρχεται η ειρήνη αλλά διαιωνίζεται η πολεμική μας διάθεση και χάνεται κάθε ελπίδα για συγχώρεση. Δεν είναι το θέμα να δικαιωθούμε, να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκαιο «ταπώνοντας» τον άλλον, αλλά να ξαναπλησιάσουμε τον άλλον με ταπείνωση και διάθεση συγχώρεσης.
Οι φωνές μας αποδεικνύουν ότι είμαστε μακρυά ο ένας από τον άλλον αλλά συγχρόνως καταδεικνύουν και την προσωπική μας πνευματική νηπιότητα.
Θυμήσου λοιπόν πώς μιλούσες στον/στην σύζηγο όταν πρωτογνωριστήκατε, τότε που οι καρδιές σας ήταν ενωμένες, θυμήσου πως μιλούσες στο παιδί σου, στον φίλο σου τότε που υπήρχε μεταξύ σας σεβασμός και προσπάθησε να ξαναφέρεις στην -τωρινή- σχέση σου εκείνη την γλυκύτητα και πραότητα.
Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζεις, είμαι σίγουρος, και εγώ όμως όπως κι εσύ κάπου ξεφεύγουμε. Ξεφεύγουμε και φωνάζουμε, μιλάμε απότομα, απευθυνόμαστε στον άλλον προσβλητικά γιατί υπάρχει ακόμα μέσα μας το «εγώ» μας που συνεχώς ψάχνει αφορμή για να ξεσπάσει, για να προβληθεί χωρίς να υπολογίζει τον άλλον άνθρωπο. Η αδιαλλαξία μας, δημιουργεί συρματοπλέγματα που μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε τον άλλον πραγματικά, μας εμποδίζουν να τον κατανοήσουμε, μας εμποδίζουν να τον ακούσουμε.
Οι φωνές δεν θα σταματήσουν μαγικά. Θα σταματήσουν όταν ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον, όταν ξαναμονιάσουν οι καρδιές μας, και αυτό θα γίνει όταν πάψουμε να σκεφτόμαστε τόσο πολύ τον εαυτούλη μας, όταν ταπεινωθούμε και πλησιάσουμε τον άλλον χωρίς τουπέ (toupet). Τότε και ψιθυριστά να μιλάμε θα ακουγόμαστε. Τότε ακόμα η σιωπή μας θα μιλά στον άλλον, γιατί τότε θα υπάρχει κοινωνία μεταξύ μας.
Όλα τα γνήσια "σ'αγαπώ" ψιθυριστά ειπώθηκαν...
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
πηγή:εδώ