Μέσα στὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου, ποὺ δυστυχῶς ὁ κόσμος τὸ ἔχει μετατρέψει σὲ περίοδο ἀφορμῆς γιὰ ἁμαρτία καὶ ἀσωτεία, ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τὸ παράδειγμα τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, γιὰ νὰ καταδείξει τὴν ἄσχημη κατάληξη τοῦ ἁμαρτωλοῦ βίου ἀλλὰ καὶ τὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός, ποὺ δέχεται τὴν μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ.
Ὁ ἄσωτος υἱὸς ἐνσαρκώνει τὴν κατηγορία ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐπιλέγουν νὰ ἀποδημήσουν μακρὰν τοῦ Θεοῦ, νὰ ζήσουν χωρὶς Θεό, μέσα στὴν ἁμαρτία, κατασπαταλοῦντες μὲ ἀπερισκεψία τὰ θεόσδοτα χαρίσματα, ζῶντες ἀσώτως, γιὰ νὰ διαπιστώσουν μὲ σκληρὸ τρόπο, ὅπως ὁ ἄσωτος τοῦΕὐαγγελίου ὅτι οἱ ψεύτικες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς τοῦ κόσμου διαρκοῦν λίγο καὶ καταλήγουν σὲ θλίψη καὶ ἀπογοήτευση, ὅταν οἱ φιλίες τοῦ κόσμου, ποὺ στηρίζονται στὴν ἁμαρτία διαλύονται, καὶ ὁ ἁμαρτωλὸς μένει μόνος καὶ ἀποξενωμένος ἀπὸ ὅλους.
Ὁ ἄσωτος φθάνει στὸ ἔσχατο σημεῖο ἐξαθλιώσεως καὶ ξεπεσμοῦ, ὥστε νὰ στερεῖται καὶ νὰ ἐργάζεται ὡς χοιροβοσκός, ἐνασχόληση ἀκάθαρτη καὶ ἀπαγορευμένη ἀπὸ τὸν Νόμον, γιὰ νὰ τονισθεῖ ἀκόμη περισσότερο ἡ κατάπτωση.
Ζωή μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ χωρὶς Θεὸ δὲν ἀντέχεται. Καὶ αὐτὸ τὸ συνειδητοποίησε ὁ ἄσωτος, ὁ ὁποῖος «εἰς ἑαυτὸν ἐλθὼν» (Λουκ. ιε´ 17), ἀπεφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴν οἰκία τοῦ πατέρα του, μετανοημένος, νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ τὸν δεχθεῖ πίσω.
Πράγματι, πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἀναγνώριση τῶν ἄσχημων συνεπειῶν της στὴν ζωή τοῦ ἁμαρτωλοῦ, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ πραγματικὴ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸν Πατέρα.
Ὁ Πατέρας τῆς παραβολῆς, ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸν Θεὸ Πατέρα, θλίβεται γιὰ τὴν ἀποδημία τοῦ ἀσώτου καὶ περιμένει τὴν ὥρα, ποὺ θὰ δεῖ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ μετανοημένου ἁμαρτωλοῦ.
Γίνεται μεγάλη χαρὰ στὴν οἰκία τοῦ Πατρός, στὸν οὐρανό, μεταξὺ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ὅταν οἱ ἁμαρτωλοί, «ἐπειδὴ ἐξεζήτησαν τὸν Θεὸν καὶ ἀπὸ τῆς μακρᾶς πλάνης ἐπανῆλθον, ὡς νεκροὶ μὲν ἀνέζησαν, ὡς δὲ ἀπολωλότες εὑρέθησαν» (Ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας).
Ἡ μεγάλη ἀγάπη καὶ φιλοστοργία τοῦ Πατρός, ποὺ σπεύδει νὰ ἀγκαλιάσει τὸν βρώμικο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄσωτο υἱό, μᾶς δείχνει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι οἰκτίρμων καὶ φιλεύσπλαγχνος, προσδεχόμενος τὸν μετανοημένο. Ἐλπίζοντες στὸ ἔλεος καὶ τὴν φιλευσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἁμαρτωλοὶ καὶ νὰ εἴμαστε, ὑπάρχει πάντα ἀνοικτὴ ἡ ὁδὸς τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς. Ἑπομένως, κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀπελπίζεται.
Ἡ ἀνάμνηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου, δὲν ἐξαλείφεται, ὅσο καὶ ἂν εἰσέρχεται ἡ ἁμαρτία καὶ ἀσχημαίνει τὴν ζωή. Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου συμβολίζει τὴν ἐπάνοδο τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου στὴν ἀρχικὴ παραδείσια κατάσταση, ὅπου ὁ Θεὸς Πατέρας ἐνδύει τὸν ἁμαρτωλὸ μὲ τὴν στολὴ τῆς χάριτος καὶ τὸ δαχτυλίδι τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅμως, δὲν συμμετέχουν ὅλοι στὴν χαρὰ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου. Ὑπάρχουν δυστυχῶς καὶ οἱ μικρόψυχοι ἄνθρωποι, ὅπως ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, ποὺ ἐνῶ ἀπολαμβάνουν καὶ οἱ ἴδιοι τῶν εὐλογιῶν τοῦ Θεοῦ, μένουν κλεισμένοι στὴν φιλαυτία τους.
Δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὸ ἄπειρο μεγαλεῖο τῆς θείας εὐσπλαγχνίας, καὶ πολλὲς φορὲς κατηγοροῦν τὸν Θεό, διότι δέχεται τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ χαιρόμαστε γιὰ κάθε ψυχή, ποὺ σώζεται, καὶ νὰ προσ ευχόμαστε ὁ Κύριος νὰ χαρίζει σὲ ὅλους μας μετάνοια.
Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος
Ορθόδοξος Τύπος, 07/02/2014
Ὁ ἄσωτος υἱὸς ἐνσαρκώνει τὴν κατηγορία ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐπιλέγουν νὰ ἀποδημήσουν μακρὰν τοῦ Θεοῦ, νὰ ζήσουν χωρὶς Θεό, μέσα στὴν ἁμαρτία, κατασπαταλοῦντες μὲ ἀπερισκεψία τὰ θεόσδοτα χαρίσματα, ζῶντες ἀσώτως, γιὰ νὰ διαπιστώσουν μὲ σκληρὸ τρόπο, ὅπως ὁ ἄσωτος τοῦΕὐαγγελίου ὅτι οἱ ψεύτικες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς τοῦ κόσμου διαρκοῦν λίγο καὶ καταλήγουν σὲ θλίψη καὶ ἀπογοήτευση, ὅταν οἱ φιλίες τοῦ κόσμου, ποὺ στηρίζονται στὴν ἁμαρτία διαλύονται, καὶ ὁ ἁμαρτωλὸς μένει μόνος καὶ ἀποξενωμένος ἀπὸ ὅλους.
Ὁ ἄσωτος φθάνει στὸ ἔσχατο σημεῖο ἐξαθλιώσεως καὶ ξεπεσμοῦ, ὥστε νὰ στερεῖται καὶ νὰ ἐργάζεται ὡς χοιροβοσκός, ἐνασχόληση ἀκάθαρτη καὶ ἀπαγορευμένη ἀπὸ τὸν Νόμον, γιὰ νὰ τονισθεῖ ἀκόμη περισσότερο ἡ κατάπτωση.
Ζωή μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ χωρὶς Θεὸ δὲν ἀντέχεται. Καὶ αὐτὸ τὸ συνειδητοποίησε ὁ ἄσωτος, ὁ ὁποῖος «εἰς ἑαυτὸν ἐλθὼν» (Λουκ. ιε´ 17), ἀπεφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴν οἰκία τοῦ πατέρα του, μετανοημένος, νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ τὸν δεχθεῖ πίσω.
Πράγματι, πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἀναγνώριση τῶν ἄσχημων συνεπειῶν της στὴν ζωή τοῦ ἁμαρτωλοῦ, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ πραγματικὴ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸν Πατέρα.
Ὁ Πατέρας τῆς παραβολῆς, ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸν Θεὸ Πατέρα, θλίβεται γιὰ τὴν ἀποδημία τοῦ ἀσώτου καὶ περιμένει τὴν ὥρα, ποὺ θὰ δεῖ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ μετανοημένου ἁμαρτωλοῦ.
Γίνεται μεγάλη χαρὰ στὴν οἰκία τοῦ Πατρός, στὸν οὐρανό, μεταξὺ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ὅταν οἱ ἁμαρτωλοί, «ἐπειδὴ ἐξεζήτησαν τὸν Θεὸν καὶ ἀπὸ τῆς μακρᾶς πλάνης ἐπανῆλθον, ὡς νεκροὶ μὲν ἀνέζησαν, ὡς δὲ ἀπολωλότες εὑρέθησαν» (Ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας).
Ἡ μεγάλη ἀγάπη καὶ φιλοστοργία τοῦ Πατρός, ποὺ σπεύδει νὰ ἀγκαλιάσει τὸν βρώμικο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄσωτο υἱό, μᾶς δείχνει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι οἰκτίρμων καὶ φιλεύσπλαγχνος, προσδεχόμενος τὸν μετανοημένο. Ἐλπίζοντες στὸ ἔλεος καὶ τὴν φιλευσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἁμαρτωλοὶ καὶ νὰ εἴμαστε, ὑπάρχει πάντα ἀνοικτὴ ἡ ὁδὸς τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς. Ἑπομένως, κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀπελπίζεται.
Ἡ ἀνάμνηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου, δὲν ἐξαλείφεται, ὅσο καὶ ἂν εἰσέρχεται ἡ ἁμαρτία καὶ ἀσχημαίνει τὴν ζωή. Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου συμβολίζει τὴν ἐπάνοδο τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου στὴν ἀρχικὴ παραδείσια κατάσταση, ὅπου ὁ Θεὸς Πατέρας ἐνδύει τὸν ἁμαρτωλὸ μὲ τὴν στολὴ τῆς χάριτος καὶ τὸ δαχτυλίδι τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅμως, δὲν συμμετέχουν ὅλοι στὴν χαρὰ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου. Ὑπάρχουν δυστυχῶς καὶ οἱ μικρόψυχοι ἄνθρωποι, ὅπως ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, ποὺ ἐνῶ ἀπολαμβάνουν καὶ οἱ ἴδιοι τῶν εὐλογιῶν τοῦ Θεοῦ, μένουν κλεισμένοι στὴν φιλαυτία τους.
Δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὸ ἄπειρο μεγαλεῖο τῆς θείας εὐσπλαγχνίας, καὶ πολλὲς φορὲς κατηγοροῦν τὸν Θεό, διότι δέχεται τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ χαιρόμαστε γιὰ κάθε ψυχή, ποὺ σώζεται, καὶ νὰ προσ ευχόμαστε ὁ Κύριος νὰ χαρίζει σὲ ὅλους μας μετάνοια.
Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος
Ορθόδοξος Τύπος, 07/02/2014