Ο τελευταίος ασπασμός στον παπα-Γιώργη Κέλπη. Φτερούγισε για την «άνω καλλιά των αγγέλων» ο παπα-Γιώργης Κέλπης, ο παπα-Γιώργης του αγίου Μηνά (θεσσαλονίκης) όπως τον ήξεραν όλοι.
Η προσφυγιά του τέλειωσε πλέον και τώρα επιστρέφει στην κοινή ουράνια πατρίδα. Τον θυμούμαι από το 1973 όταν ήλθε στη θεσσαλονίκη πρόσφυγας από την Κύπρο, διωγμένος από τις ενδοκυπριακές διενέξεις, αφού γλίτωσε τον θάνατο από τα κελιά της αγγλικής κατοχής, όμως με φρόνιμα πάντα γενναίο και πάντα επαναστατικό ως το τέλος.
Φίλος και συμμαθητής πολλών κυπρίων αγωνιστών, εκείνης τη ηρωϊκής γενιάς των παιδιών που έπεσαν στον αγώνα, κράτησε πάντα μέσα του τη φλόγα της αγάπης για την «Κύπρο την αέρινη την μακαρία γή».
Αργότερα τον θυμούμαι στην εκπαίδευση με ζέση και ζήλο να μεταδίδει τα ιερά γράμματα στους μαθητές του και όταν σε λίγο θα έμπαινε στην ιεροσύνη θα συνέχιζε με εκείνο το ακαταμάχητο κυπριακό ταπεραμέντο και πάθος για τον Χριστό και την εκκλησία να διακονεί την λατρεία και τον λόγο. Η λατρεία το κέντρο της ζωής του, η θεία λειτουργία και οι ακολουθίες πάντα στην ώρα τους και πάντα με έναν λόγο δυναμικό, πρακτικό και γεμάτο ζωή και φως Χριστού, κατηχούσε και υπηρετούσε τον λόγον της αληθείας και ιερουργούσε το μυστήριο της σωτηρίας.
Αεικίνητος, ακούραστος,με αγάπη για ό,τι έκανε και στοργή για τα πνευματικά του παιδιά, έγινε για πολλούς ο κυματοθραύστης των οικογενειακών και προσωπικών μας προβλημάτων, μην υπολογίζοντας κούραση και αγώνα. Τον θυμούμαι να λέει πάντα «πως πρέπει να επικοινωνούμε με τον Θεό καθημερινά, κι αν ξυπνάμε και δεν λέμε πρώτα:”καλημέρα Θεέ μου”, δεν είμαστε χριστιανοί. Η καθημερινή κοινωνία με τον Θεό που είναι αγάπη, σημαίνει εξομολόγηση, θεία κοινωνία και αγάπη για όλους, ακόμα και γι αυτούς που μας έβλαψαν, να λέμε πάντα το “κύριε ελέησον κι αυτόν κι εμένα” και τότε θα αισθανόμαστε γαλήνη στην ψυχή μας, αν δεν το κάνουμε αυτό απλά υποκρινόμαστε τους χριστιανούς».
Η ενορία του αγίου Μηνά έγινε μελίσσι πολύβουο από τα παιδιά και τα στελέχη που στήριζαν το έργο της ενορίας, οι συνάξεις κατηχητών, των ζευγαριών, των φοιτητών,η φιλανθρωπία, οι κατασκηνώσεις θα μείνουν στην ιστορία για την προσφορά τους και την πνευματική βοήθεια των παιδιών, στο εξομολογητήριο ουρές να περιμένουν για μια ευχή κι ένα λόγο παρηγοριάς. Στήριξε, συμβούλεψε, προσευχήθηκε, μνημόνευσε, πάλεψε με πειρασμούς, όπως όλοι οι άνθρωποι νίκησε, νικήθηκε, πόνεσε, πικράθηκε, αλλά πάντα με το χαμόγελο ακόμα και στον πόνο και τον πειρασμό έλεγε το ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ.
Πρόσφερε στην εκκλησία την οικογένειά του, τα παιδιά του στο μοναχισμό, την ιερωσύνη, την επιστήμη, την εκπαίδευση, στο έργο της εκκλησίας. Όταν κάποτε πριν από 26 χρόνια με ρώτησε γιατί τον επέλεξα για πνευματικό, του είπα αυτό που είχα ακούσει από τον παπα-Θανάση τον Ιβηρίτη έξω από την Παναγία την Πορταϊτισσα: «ο πνευματικός είναι ένας σκουπιδοτενεκές που πάς και πετάς τα σκουπίδια σου, ε… αν θέλεις να διαλέξεις, διάλεξε αν τον θέλεις τενεκεδένιο ή πλαστικό»! και γέλασε με όλη του την καρδιά. Έκτοτε όταν πήγαινα στο πετραχήλι του μου έλεγε: «πάλι σκουπίδια»; Και γελούσε με εκείνο το φωτεινό κυπριακό χαμόγελο, το οποίο θα το θυμούμαι για πάντα.
Παπα-Γιώργη εγώ και η οικογένειά μου σου χρωστάμε πολλά, όπως και άλλα πνευματικά σου παιδιά, χαιρόμαστε που σε γνωρίσαμε, πονάμε που σε χάνουμε, αλλά το ό,τι ευρέθη φέτος τόπος καταλύματος για να στεγάσει την ψυχούλα σου είναι παρήγορο και αυτή η «φάτνη» της αγκαλιάς του Θεού, είναι η θερμότερη από τις αγκαλιές των ανθρώπων.
Καλό παράδεισο και ας έχουμε την ευχή σου.
ΤΡΥΦΩΝ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΘ
ΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Το oliiorthodoxia.blogspot.gr ουδεμία ευθύνη (με σχετική σημείωση της πηγής), εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων – απόψεων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mailoliiorthodoxia@gmail.com έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια που θα υποπέσουν στην αντίληψή μας, με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, email, υβριστικά ή συκοφαντικά, αλλά και αυτά που παραπέμπουν σε διαφήμιση θα αφαιρούνται.
Η προσφυγιά του τέλειωσε πλέον και τώρα επιστρέφει στην κοινή ουράνια πατρίδα. Τον θυμούμαι από το 1973 όταν ήλθε στη θεσσαλονίκη πρόσφυγας από την Κύπρο, διωγμένος από τις ενδοκυπριακές διενέξεις, αφού γλίτωσε τον θάνατο από τα κελιά της αγγλικής κατοχής, όμως με φρόνιμα πάντα γενναίο και πάντα επαναστατικό ως το τέλος.
Φίλος και συμμαθητής πολλών κυπρίων αγωνιστών, εκείνης τη ηρωϊκής γενιάς των παιδιών που έπεσαν στον αγώνα, κράτησε πάντα μέσα του τη φλόγα της αγάπης για την «Κύπρο την αέρινη την μακαρία γή».
Αργότερα τον θυμούμαι στην εκπαίδευση με ζέση και ζήλο να μεταδίδει τα ιερά γράμματα στους μαθητές του και όταν σε λίγο θα έμπαινε στην ιεροσύνη θα συνέχιζε με εκείνο το ακαταμάχητο κυπριακό ταπεραμέντο και πάθος για τον Χριστό και την εκκλησία να διακονεί την λατρεία και τον λόγο. Η λατρεία το κέντρο της ζωής του, η θεία λειτουργία και οι ακολουθίες πάντα στην ώρα τους και πάντα με έναν λόγο δυναμικό, πρακτικό και γεμάτο ζωή και φως Χριστού, κατηχούσε και υπηρετούσε τον λόγον της αληθείας και ιερουργούσε το μυστήριο της σωτηρίας.
Αεικίνητος, ακούραστος,με αγάπη για ό,τι έκανε και στοργή για τα πνευματικά του παιδιά, έγινε για πολλούς ο κυματοθραύστης των οικογενειακών και προσωπικών μας προβλημάτων, μην υπολογίζοντας κούραση και αγώνα. Τον θυμούμαι να λέει πάντα «πως πρέπει να επικοινωνούμε με τον Θεό καθημερινά, κι αν ξυπνάμε και δεν λέμε πρώτα:”καλημέρα Θεέ μου”, δεν είμαστε χριστιανοί. Η καθημερινή κοινωνία με τον Θεό που είναι αγάπη, σημαίνει εξομολόγηση, θεία κοινωνία και αγάπη για όλους, ακόμα και γι αυτούς που μας έβλαψαν, να λέμε πάντα το “κύριε ελέησον κι αυτόν κι εμένα” και τότε θα αισθανόμαστε γαλήνη στην ψυχή μας, αν δεν το κάνουμε αυτό απλά υποκρινόμαστε τους χριστιανούς».
Η ενορία του αγίου Μηνά έγινε μελίσσι πολύβουο από τα παιδιά και τα στελέχη που στήριζαν το έργο της ενορίας, οι συνάξεις κατηχητών, των ζευγαριών, των φοιτητών,η φιλανθρωπία, οι κατασκηνώσεις θα μείνουν στην ιστορία για την προσφορά τους και την πνευματική βοήθεια των παιδιών, στο εξομολογητήριο ουρές να περιμένουν για μια ευχή κι ένα λόγο παρηγοριάς. Στήριξε, συμβούλεψε, προσευχήθηκε, μνημόνευσε, πάλεψε με πειρασμούς, όπως όλοι οι άνθρωποι νίκησε, νικήθηκε, πόνεσε, πικράθηκε, αλλά πάντα με το χαμόγελο ακόμα και στον πόνο και τον πειρασμό έλεγε το ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ.
Πρόσφερε στην εκκλησία την οικογένειά του, τα παιδιά του στο μοναχισμό, την ιερωσύνη, την επιστήμη, την εκπαίδευση, στο έργο της εκκλησίας. Όταν κάποτε πριν από 26 χρόνια με ρώτησε γιατί τον επέλεξα για πνευματικό, του είπα αυτό που είχα ακούσει από τον παπα-Θανάση τον Ιβηρίτη έξω από την Παναγία την Πορταϊτισσα: «ο πνευματικός είναι ένας σκουπιδοτενεκές που πάς και πετάς τα σκουπίδια σου, ε… αν θέλεις να διαλέξεις, διάλεξε αν τον θέλεις τενεκεδένιο ή πλαστικό»! και γέλασε με όλη του την καρδιά. Έκτοτε όταν πήγαινα στο πετραχήλι του μου έλεγε: «πάλι σκουπίδια»; Και γελούσε με εκείνο το φωτεινό κυπριακό χαμόγελο, το οποίο θα το θυμούμαι για πάντα.
Παπα-Γιώργη εγώ και η οικογένειά μου σου χρωστάμε πολλά, όπως και άλλα πνευματικά σου παιδιά, χαιρόμαστε που σε γνωρίσαμε, πονάμε που σε χάνουμε, αλλά το ό,τι ευρέθη φέτος τόπος καταλύματος για να στεγάσει την ψυχούλα σου είναι παρήγορο και αυτή η «φάτνη» της αγκαλιάς του Θεού, είναι η θερμότερη από τις αγκαλιές των ανθρώπων.
Καλό παράδεισο και ας έχουμε την ευχή σου.
ΤΡΥΦΩΝ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΘ
Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: "ΕΔΩ"
ΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Το oliiorthodoxia.blogspot.gr ουδεμία ευθύνη (με σχετική σημείωση της πηγής), εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων – απόψεων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mailoliiorthodoxia@gmail.com έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια που θα υποπέσουν στην αντίληψή μας, με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, email, υβριστικά ή συκοφαντικά, αλλά και αυτά που παραπέμπουν σε διαφήμιση θα αφαιρούνται.