"Τη στιγμή, που τελειώνει η επιστήμη και παίρνει τη θέση της η ψυχή..."

Μια βαρδια στα ΤΕΠ διαρκει 8 ωρες και μερικα συναισθηματα.

Αποψε ο Γιωργος ο εφημερευων γιατρος εχει διπλα του την Κατερινα. Πολυ καλοι συνεργατες. Θα περνουσαν μια βαρδια ηρεμη αν…
Αν δε προηγουνταν μερικα καταραμενα λεπτα.
Ηταν πολυ δυσκολα τα προηγουμενα λεπτα.
Ο ασθενης που κατεφθασε ηταν ενας μεσοκοπος ανθρωπος, ταλαιπωρημενος, απο αυτους που βλεπεις να ψαχνουν στα σκουπιδια για να βρουν ''τον αρτον αυτων τον επιουσιον''.
Απο αυτους που ψαχνουν στα σκουπιδια να βρουν την χαμενη τους αξιοπρεπεια, την χαμενη τους ζωη.
Ηρθε με το ασθενοφορο. Στηθαγχη. Καποιος ανθρωπος τον ειδε ξαπλωμενο στη βιτρινα πολυκαταστηματος. Τον φωτιζε η πινακιδα νεον.
Ο Γιωργος του πηρε αερια αιματος και τα πηγε στο μηχανημα.
Η Κατερινα του πηρε βιοχημικα, εκανε καρδιογραφημα και του περασε μια φλεβα. Ολα αυτα εντελως μηχανικα. Και πολυ γρηγορα.
Θα ηταν αλλο ενα συνηθισμενο περιστατικο, αν...
Αν ο μεσοκοπος αστεγος δεν της επιανε το χερι την ωρα που του εκανε το καρδιογραφημα.
- Θα πεθανω; Δεν ρωταω γιατι φοβαμαι. Οχι, δεν φοβαμαι. Εχω ξεχασει να φοβαμαι. Και τί να φοβηθω; Μην με κλεψουν;
- Δεν θα πεθανεις, γιατι να πεθανεις; Απαντησε η Κατερινα που ειχε γινει σαν πατζαρι κατακοκκινη. Ετσι γινεται οταν λεει ψεμματακια.
- Μου λες ψεμματα. Ξερω οτι θα πεθανω, αλλα καλα κανεις και μου λες ψεμματα. Νιωθω καλυτερα τωρα. Πρωτη φορα στη ζωη μου εδω και παρα πολλα χρονια, μου λεει καποιος ψεμματα για το καλο μου. Δεν εχω κανεναν στο κοσμο. Κανενας δε θα κλαψει για μενα. Γι αυτο σε ρωτησα αν θα πεθανω.
Ψαχνει λαιμαργα τις τσεπες του. Καπου πρεπει να εχει εκεινο το νομισμα που του εδωσε εκεινη η καλοντυμενη κυρια προχτες. Το βρηκε! Με χαρα μικρου παιδιου το πιανει στην παλαμη του και το δειχνει στην Κατερινα.
- Να, παρε αυτο, δεν εχω αλλα. Το μονο που θελω απο σενα ειναι να κλαψεις για μενα οταν πεθανω...
- Κρατησε το καλε μου, δεν θα πεθανεις, απαντησε η Κατερινα που το επαιζε σκληρη μονο και μονο για να μη ξεσπασει σε κλαματα.
- Γιατι δεν το παιρνεις; Δεν σου φτανει ή δεν νιωθεις τιποτα για μενα; Να σ' εχει ο Θεος καλα οπως και να ‘χει. Εμενα βλεπεις, με ξεχασε.
Ξαφνικα, η αναπνοη του βαρυνε και τα ματια του παρουσιασαν μυδριαση. Σφυγμος αφαντος.
Ο Γιωργος γυρισε αγχωμενος κρατωντας τα αποτελεσματα των αεριων αιματος. Το καρδιογραφημα ειναι αποκαρδιωτικο.
- Γρηγορα Κατερινα, τον χανουμε.
Η Κατερινα πεταγεται σα να τη χτυπησε το ρευμα και τρεχει να φερει απινιδωτη και αμπου.
- Τον χανουμε! Τον χανουμε! Φωναζει ο Γιωργος.
- Μεινε μαζι μας καλε μου, φωναξε η Κατερινα. Μεινε μαζι μας, εχω φερει κεϊκ να σε κερασω.
Κοιτουσε αποσβολωμενη το τραγικα παραμορφωμενο απο το πονο, προσωπο του αγνωστου.
Εκτελουσε ολες τις οδηγιες του Γιωργου με απαραμιλλη ταχυτητα και επιδεξιοτητα.
Το τελειο διδυμο. Μιλουσαν με τα ματια. Αλλωστε δεν υπηρχε χρονος για ομιλιες. Τον εχαναν απο λεπτο σε λεπτο.
Για τα επομενα 20 λεπτα ο μονος χωρος που εβλεπαν ο Γιωργος και η Κατερινα ηταν το κρεβατι του αγνωστου αστεγου. Δεν υπηρχε τιποτ' αλλο γι αυτους.
Συνεχεις προσπαθειες ανανηψης.
20 μαρτυρικα λεπτα.
Για ολους.
Ο κουρελης αστεγος ξεψυχησε με τα ματια ανοιχτα στα χερια της Κατερινας.
Ο αερας μετεφερε στα αυτια της τον τελευταιο του ψιθυρο:
"ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΕ".
Η Κατερινα του εκλεισε τα ματια, εβαλε το κερμα στη τσεπη του και ετρεξε προς το δωματιακι που υπαρχει στα ΤΕΠ για το προσωπικο.
Γυρισε το κλειδι αριστερα, εκατσε και η ιδια πισω απο τη πορτα για να ειναι σιγουρη οτι κανεις δε θα την ενοχλησει, εβαλε και τον συρτη απο συνηθεια κι αρχισε να κλαιει γοερα, με αναφιλητα.
Απο εκεινη την στιγμη τελειωσε η επιστημη και τη θεση της πηρε η ψυχη.
Οταν βγηκε απο το δωματιακι ενιωθε τα ματια της υγρα. Τα σκουπισε ατακτα και πηγε στο Γιωργο.
- Ελα λοιπον, παμε στο επομενο περιστατικο ειπε αποφασισμενη, ''φορωντας'' παλι την επιστημη στο προσωπο της και βαζοντας την ψυχη σε εφεδρεια.
Αλλωστε θα της χρειαστει.
Η βαρδια δεν τελειωσε.

Λαμπρος Λιαπης
(Labros Liapis - εχθρος της πραγματικοτητας).

ΠΗΓΗ

Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: "ΕΔΩ"